بررسی شیوع اختلالات تلفظی در دانش‌آموزان مدارس ابتدایی شهر سمنان (1383)

سابقه و هدف: اختلال تلفظی به دلیل اشکالاتی که در برقراری ارتباط با دیگران ایجاد می‌کند، مانع بزرگی در راه پیشرفت فرد در جامعه محسوب می‌شود و حتی ممکن است باعث افت تحصیلی فرد شود. به‌طورکلی حدود 5 درصد کودکان دبستانی دچار اختلال تولیدی (تلفظی) می‌باشند، به‌طوری که ارجاع آن‌ها به مراکز گفتاردرمانی ضروری است. در این تحقیق شیوع اختلالات تلفظی در دانش‌آموزان مدارس ابتدایی شهر سمنان مورد بررسی قرار گرفته تا دامنه مشکل در این شهر ارزیابی شود. مواد و روش‌ها: دراین مطالعه مقطعی، از میان دبستان‌های ابتدایی شهر سمنان، 5 مدرسه دخترانه و 5 مدرسه پسرانه به طورتصادفی انتخاب شدند و تمام دانش‌آموزان این ده مدرسه (در مجموع3013 نفر) توسط گفتاردرمان‌گرها مورد بررسی قرارگرفته و از میان آن‌ها دانش‌آموزانی که مبتلا به اختلال تولید بودند، جدا ساخته و آن‌گاه ارزیابی‌های تکمیلی در کلینیک‌های گفتاردرمانی انجام گرفت. برای تحلیل داده‌ها از آزمون نسبت وکای‌اسکوئر و ضریب همبستگی پیرسن در سطح معنی‌داری 5% استفاده شده است. یافته‌ها: یافته‌های این تحقیق نشان دادکه 7/8% (با فاصله اطمینان 95%: 7/9-7/7%) کودکان دبستانی، مبتلا به اختلال تلفظی بوده‌اند که در 8% آن‌ها اختلال از نوع خراب‌گویی، به‌ویژه در آواهای [z] و [s] بوده‌اند. شیوع اختلالات تلفظی در دانش‌آموزان پسر به‌طور معنی‌داری بیش‌تر از دانش‌آموزان دختر بوده است (002/0=P). بین نوع اختلال تلفظی و سن (55/0=P)، شدت اختلال تلفظی و جنس (397/0=P)، هم‌چنین شدت اختلال تلفظی و سن رابطه معنی‌داری دیده نشد. نتیجه‌گیری: با توجه به میزان بالای اختلال خراب‌گویی در دانش‌آموزان مقطع ابتدایی، توصیه می‌گردد که والدین و اولیای مدارس این اختلال را جدی گرفته و در جهت ارجاع دانش‌آموزان به کلینیک‌های گفتاردرمانی و درمان اهتمام لازم را به عمل آورند.