بررسی میزان سازگاری بیماران نارسایی قلب با مشکلات ناشی از بیماری در مرکز آموزشی – درمانی طالقانی شهر ارومیه

  مقدمه: نارسایی قلب یک بیماری مزمن فیزیولوژیک بوده که در آن قلب قادر به پمپاژ مقادیر کافی خون برای تأمین نیازهای بافتی خود در ارتباط با اکسیژن نمی­باشد. این بیماری در سالمندان شیوع بیشتری دارد زیرا با افزایش سن بیمار، عملکرد قلبی کاهش پیدا می­کند.   نارسایی قلب باعث ایجاد اختلال در کیفیت زندگی بیماران و ظهور علائمی از قبیل گوشه­گیری، افسردگی، فرآیند فقدان و عدم توانایی سازش با فعالیت­های روزمره زندگی می­شود ولی علی­رغم این مشکلات، غالب بیماران با یافتن روش­هایی، بیماری خود را با تحمل و بردباری پذیرفته و با آن سازش پیدا می­کنند.   مواد و روش­ها: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی است که با هدف تعیین میزان سازگاری بیماران با مشکلات ناشی از بیماری نارسایی قلب بستری در بخش قلب بیمارستان طالقانی ارومیه انجام گردید. نمونه­های پژوهش شامل کلیه بیماران مبتلا به نارسایی قلب بستری در بخش قلب بیمارستان طالقانی ارومیه در مدت مطالعه (3 ماه) بودند. ابزار جمع­آوری داده­ها پرسشنامه­ای است که از دو قسمت تشکیل گردیده و شامل سوال­هایی در ارتباط با مشخصات فردی، اجتماعی و 15 سؤال در ارتباط با میزان سازگاری با مشکلات ناشی از بیماری می­باشد که به روش مصاحبه توسط پژوهشگران تکمیل گردید.   یافته­ها: یافته­ها نشان می­دهد به ترتیب (3/53%، 3/63%، 60%، 80%، 3/93%) نمونه­ها زن، در گروه سنی 70-50 سال، دارای تحصیلات پائین­تر از دیپلم، با سابقه 3-1 سال بیماری، متأهل و بدون سابقه آموزش رسمی بودند. در ارتباط با هدف اصلی پژوهش یافته­ها نشان داد که میزان سازگاری نمونه­ها با بیماری و مشکلات ناشی از آن در 50 درصد موارد ضعیف، 40 درصد متوسط و 10 درصد خوب بود. در ارتباط با آگاهی نمونه­ها از مشکلات بیماری، 6/56 درصد نمونه­ها با مشکلات جسمی ناشی از بیماری، نحوه مراقبت از خود و کنترل هیجان­های ناشی از بیماری آشنایی نداشتند. 60 درصد نمونه­ها عدم آشنایی خود با عوارض دارویی و 33 درصد نمونه­ها عدم آشنایی با منابع حیاتی را ذکر کردند.   بحث و نتیجه­گیری: نتایج این تحقیق بیانگر سازگاری ضعیف بیماران با بیماری و مشکلات ناشی از آن است که سبب اختلال در کیفیت زندگی آنان می­گردد. لذا پیشنهاد می­شود مراقبان بهداشتی به خصوص پرستاران آشنایی دقیق و کافی با شیوه­های سازگاری داشته باشند تا به عنوان یک منبع حمایتی خوب قادر به شناسایی مشکلات بیماران و آموزش مؤثر آنان در جهت برقراری پاسخ صحیح و مناسب به مشکلات ناشی از بیماری گردند.  �