بررسی نتایج درمانی 5 ساله بیماران تومور ویلمز در مرکز آموزشی- درمانی کودکان مفید طی سالهای 1379-1375

سابقه و هدف: شایع ترین تومور بدخیم اولیه کلیه در سنین کودکی، تومور ویلمز می باشد. پیشرفت تکنیکهای جراحی و مراقبتهای پس از عمل جراحی و پاسخ درمانی مطلوب این تومور به رادیوتراپی و شیمی درمانی چند دارویی و در نتیجه ارایه برنامه ترکیبی موجب تغییر قابل توجه پاسخ درمانی و پیش آگهی بیماران تومور ویلمز شده است. هدف از مطالعه حاضر بررسی نتایج درمانی 5 ساله مبتلایان به تومور ویلمز در بیمارستان کودکان مفید تهران طی سالهای 1379-1375 است. مواد و روش ها: تحقیق با طراحی مطالعه داده های موجود روی تمام کودکان مبتلا به تومور ویلمز انجام شد. خصوصیات فردی و بیماری مبتلایان شامل سن، جنس، مرحله بیماری (Stage)، هیستوپاتولوژی، نوع درمان و سرانجام درمان مورد بررسی قرار گرفت. سپس نتایج آمار توصیفی و تجزیه و تحلیل متغیرها با استفاده از آزمون های آماری Kruskal wallis, wilcoxon و Spearman ارایه شد. یافته ها: طی مدت 5 سال، تعداد 54 بیمار واجد شرایط وجود داشت. شایع ترین علامت بالینی، توده شکمی با 88.9% بود. 51.2% بیماران در مرحله II، 35.2% در مرحله III و 13% در مرحله IV تشخیص داده شدند. در مواردی که مرحله بیماری بالا بود، هیستوپاتولوژی از نوع نامطلوب گزارش شد، به طوریکه از 7 مورد بیمار مرحله IV همه موارد هیستوپاتولوژی از نوع نامطلوب داشتد. در بیماران متاساز وجود داشت که شایع ترین محل متاستاز، ریه با 84.6% بود. نتایج درمانی براساس برنامه درمانی NWTSG در 43 بیمار باقی مانده، 83.7% پاسخ درمانی مطلوب و 16.3% فوت بود. نتیجه گیری و توصیه ها: میزان موفقیت درمانی نشانگر بهبود پاسخ درمانی مبتلایان بوده و در مرحله بالای بیماری با توجه به این مطلب که هیستوپاتولوژی به طور معمول از نوع نامطلوب است، احتمالا روش های درمانی تهاجمی برای بیماران فوق می تواند نتایج درمانی مطلوب تری به دنبال داشته باشد که در این زمینه ادامه روند مطالعات و ارایه نتایج درمانی توصیه می شود.