بهره‌گیری از معیارهای شاخص روش IMDPA در پهنه‌بندی شدت بیابان‌زایی منطقه جنوب شرق زاهدان

بیابان­زایی به معنی تخریب زمین در مناطق خشک و نیمه­خشک، امروزه به عنوان یکی از جدی­ترین مشکلات جامعه جهانی در آمده است. در این تحقیق چهار معیار اقلیم، خاک، پوشش گیاهی و فرسایش بادی برای ارزیابی شدت بیابان­زایی در منطقه جنوب شرق زاهدان مناسب تشخیص داده شده و پتانسیل بیابان­زایی با استفاده از مدل ایرانی IMDPA مورد ارزیابی قرار گرفته است. وضعیت بیابان­زایی در هر یک از واحدهای کاری ژئومورفولوژیکی پس از امتیازدهی به شاخص­های هر معیار تعیین شده است. از هم­پوشانی شاخص­ها در نرم­افزار ArcGIS، نقشه معیارها ترسیم شده که از ترکیب آنها در نهایت نقشه نهایی شدت بیابان­زایی منطقه مورد مطالعه تهیه شده است. نتایج توزیع فراوانی کلاس­های شدت فعلی بیابان­زایی منطقه نشان می­دهد 39/23 درصد مساحت منطقه در کلاس کم و ناچیز، 75/5 درصد در کلاس متوسط، 69/61 درصد در کلاس شدید و 17/9 درصد منطقه در کلاس خیلی شدید شدت بیابان­زایی قرار دارند. معیار اقلیم با ارزش 25/3 بیشترین تأثیر را در بیابان­زایی منطقه داشته که نشان­دهنده نقش اصلی عوامل طبیعی در بیابان­زایی منطقه مورد مطالعه می­باشد.