تأثیر آموزش واقعیت‌درمانی بر خودمراقبتی و خودتنظیمی هیجانی مردان معلول جسمی-حرکتی

هدف پژوهش حاضر تعیین تأثیر آموزش واقعیت‌درمانی بر خودمراقبتی و خودتنظیمی هیجانی مردان معلول جسمی-حرکتی بود. پژوهش حاضر از نظر روش نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه گواه است. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه‌ای مردان 20 تا 35 ساله معلول جسمی-حرکتی مراجعه‌کننده به آسایشگاه معلولین شادگان در سال 1397 بود. از میان جامعه آماری با استفاده از روش هدفمند و بر اساس نمرات پرسشنامه‌های رفتارهای خودمراقبتی و پرسشنامه خودتنظیمی هیجانی در پیش‌آزمون، 30 نفر که ملاک‌های ورود به مطالعه را داشتند انتخاب و به‌صورت تصادفی در ۲ گروه، 15 نفره آزمایش و گواه تقسیم شدند و تنها گروه آزمایشی، آموزش واقعیت‌درمانی را به مدت 8 جلسه 90 دقیقه‌ای دریافت کردند و گروه گواه مداخله‌ای دریافت نکردند. جهت تجزیه و تحلیل داده‌ها از تحلیل کوواریانس با استفاده از نرم‌افزار SPSS-22 استفاده شد. نتایج نشان داد که بین گروه آزمایشی و گروه گواه در هر دو متغیر خودمراقبتی و خودتنظیمی هیجانی تفاوت معنی‌دار وجود دارد. بر این اساس آموزش واقعیت‌درمانی بر خودمراقبتی و خودتنظیمی هیجانی مردان معلول جسمی-حرکتی مؤثر است.