تأثیر تجویز ویتامین E و دگزامتازون بر تغییرات بیوشیمیایی و بافتی کبد ناشی از القای واریکوسل در موش رت

زمینه و هدف: واریکوسل نه تنها اثرات عملکردی و ساختاری متنوعی بر سیستم تولیدمثلی نر دارد؛ بلکه بر سایر بافت‌های بدن نیز از جمله کبد تأثیرگذار است. بنابراین، در بیماران واریکوسلی تجویز ویتامین E (VE) و دگزامتازون (DEX) توصیه می‌شود. مطالعه حاضر با هدف بررسی تأثیر واریکوسل تجربی بر روی کبد و اثرات محافظتی VE و DEX انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه 30 رأس موش رت نر به پنج گروه تقسیم شدند. گروه‌های آزمایشی در 4 زیرگروه: واریکوسلی؛ واریکوسلی + ویتامین  E(mg/kg150)؛ واریکوسلی+دگزامتازون (mg/kg25/0) و واریکوسلی + ویتامین  E+ دگزامتازون قرار گرفتند. لاپاراتومی ساده در گروه شاهد القا شد. همزمان با اخذ نمونه خونی سطح سرمی؛ گلوکز، آلانین آمینو ترانسفراز (ALT)، آسپارتات آمینو ترانسفراز (AST) مورد ارزیابی قرار گرفت. میزان کربوهیدرات سیتوپلاسمی هپاتوسیت‌ها، به روش رنگ‌آمیزی پریودیک اسید شیفت بررسی شد. آنالیز آماری با استفاده از آزمون واریانس و تست تعقیبی توکی صورت گرفت. سطح معنی‌داری، 05/0>p در نظر گرفته شد. یافته‌ها: میزان گلوکز، ALT وAST، به‌طور معنی‌داری در گروه‌های ویتامین E و دگزامتازون نسبت به گروه واریکوسلی کاهش نشان داد (05/0>p). همچنین نکروز، اتساع ورید مرکزی و نفوذ سلول‌های لنفاوی کاهش یافت. نتیجه‌گیری: طبق نتایج این مطالعه، واریکوسل در دو سطح بیوشیمیایی و بافت‌شناسی باعث بروز آسیب می‌شود که تجویز ویتامینE به همراه دگزامتازون عوارض ناشی از واریکوسل و مضافاً اثرات جانبی دگزامتازون را کاهش می‌دهد.