تأثیر تزریق اکسی توسین رقیق شده به داخل ورید بند ناف بر طول مرحلة سوم زایمان: یک کارآزمایی بالینی تصادفی

زمینه و هدف: خون­ریزی پس از زایمان از علل مهم عوارض و مرگ و میر در مادران می­باشد. ادارة فعال مرحلة سوم زایمان از جمله استفاده از عوامل منقبض کنندة رحم در کاهش میزان خون­ریزی پس از زایمان مؤثر بوده و به طور کلی می­تواند باعث کاهش عوارض و مرگ و میر حوالی زایمان در زنان گردد. هدف از مطالعة حاضر مقایسة تأثیر تزریق داخل نافی و انفوزیون وریدی اکسی­توسین بر طول مرحلة سوم زایمان بود. روش بررسی: این کارآزمایی بالینی تصادفی بر روی 102 نفر از زنان نخست­زا که زایمان طبیعی داشتند، انجام گردید. در گروه اول (51 نفر) 20 واحد اکسی­توسین رقیق­شده در 20 سی­سی محلول نرمال­سالین 9/0 درصد به داخل ورید بند ناف تزریق شد. زنان گروه دوم (51 نفر) 20 واحد اکسی­توسین به صورت انفوزیون وریدی دریافت نمودند. پیامد اولیة اندازه­گیری طول مرحلة سوم زایمان بود. داده­ها  با استفاده از نسخة 15 نرم­افزار SPSS، آماره­های توصیفی، آزمون تی و کای دو در فاصلة اطمینان 95 درصد آنالیز شدند. یافته­ ها: میانگین طول مرحلة سوم زایمان در گروه اکسی­توسین داخل نافی (97/0±50/3 دقیقه) به صورت معناداری کمتر از گروه اکسی توسین وریدی (13/1±16/5 دقیقه) بود(001/0=P). همچنین زنانی که انفوزیون اکسی­توسین داخل وریدی دریافت کرده بودند، میزان هموگلوبین بعد از زایمان کمتری ( g/dl 91/0±66/9) نسبت به گروه اکسی توسین داخل نافی ( g/dl70/0±42/10) داشتند(001/0=P). نتیجه ­گیری: به نظر می­رسد که ادارة فعال مرحلة سوم زایمان با استفاده از تزریق اکسی­توسین به داخل ورید نافی در مقایسه با انفوزیون داخل وریدی اکسی­توسین می­تواند طول مرحلة سوم زایمان و میزان افت هموگلوبین بعد از زایمان را کاهش دهد.