تأثیر تمرینات استقامتی شدید بر دفاع آنتی‌اکسیدانی و پراکسیداسیون لیپیدی موش‌های صحرایی نر ویستار

در زمان انجام فعالیت­های ورزشی شدید، در پی کم­خونی ناشی از فعالیت بدنی بافت­هایی مانند کبد، کلیه و روده، محیط هایپوکسی را تجربه می‌کنند که در نهایت به افزایش بیشتر رادیکال­های آزاد منجر می­شود. هدف از مطالعۀ حاضر، بررسی اثر هشت هفته تمرین استقامتی بر سطوح گلوتاتیون پراکسیداز (GPX) و مالون­دی­آلدئید (MDA) بافت­های عضلۀ دوقلو، قلب و کبد موش­های صحرایی نر ویستار بود. 12 سر موش صحرایی نر ویستار ( میانگین وزنی 97/25±47/234 گرم و سن هشت هفته) پس از یک هفته آشناسازی به‌طور تصادفی به دو گروه کنترل (6=n) و تمرین استقامتی شدید (6=n) تقسیم شدند. تمرین استقامتی هشت هفته و شامل پنج جلسه در هفته بر روی نوار  گردان مخصوص جوندگان انجام گرفت. سرعت و مدت دویدن در هفتۀ اول پژوهش به‌ترتیب 10 متر در دقیقه و 30 دقیقه بود و در هفتۀ آخر به سرعت 35 متر در دقیقه (معادل 80 تا 85 درصد Vo2 max) و زمان 70 دقیقه رسید. نتایج آزمون T مستقل نشان داد که تمرینات استقامتی شدید موجب کاهش معنا­دار سطوح گلوتاتیون پراکسیداز بافت قلب (001/0=P) و کبد (001/0=P) نسبت به گروه کنترل می­شود. علاوه‌بر این، سطوح مالون­دی­آلدهید بافت قلب (03/0P=) و کبد (045/0P=) در گروه تمرینی در مقایسه با گروه کنترل به‌طور معنا­داری افزایش یافت. یافته­های پژوهش حاضر حاکی از پاسخ اکسایشی متفاوت بافت­های مختلف نسبت به فعالیت ورزشی مشابه است، به‌طوری‌که تمرینات استقامتی شدید بافت قلب و کبد را بیشتر از عضلة دوقلو تحت فشار اکسایشی قرار می­دهد.