تأثیر روش‎های مختلف کشت در اراضی شور بر کمیت و کیفیت چغندرقند

کشت اغلب محصولات زراعی در مناطقی از استان­های اصفهان، آذربایجان شرقی و غربی و سایر مناطق کشور که دارای آب و خاک شور می باشند با مشکل روبرو است. بذور گیاهان متحمل به شوری مثل پنبه و چغندرقند اگر در زمان جوانه‎زنی از منطقه تجمع نمک ‎دور باشند بهتر می‎توانند سبز شوند و در نهایت عملکرد قابل قبولی داشته باشند. این پژوهش با هدف بررسی تأثیر روش‎های مناسب کشت چغندرقند بر کمیت و کیفیت چغندرقند در اراضی با محدودیت شوری در سال‎های 1383 و 1384 در قالب آزمایش کرت‎های سه بار خرد شده در ایستگاه تحقیقاتی رودشت اصفهان انجام شد. کرت اصلی شامل آبیاری در طی فصل رشد با دو سطح شوری 8 و 12 دسی‎زیمنس بر متر، کرت­های فرعی شامل دو تاریخ کاشت و کرت­های فرعی فرعی شامل سه روش کشت به صورت دو ردیفه در زیر خط داغ آب، به صورت خط در کرت و کشت بذور بر بالای پشته بودند. نتایج نشان داد اعمال تیمار شوری آب آبیاری 12 دسی‎زیمنس بر متر نسبت به تیمار شوری آب آبیاری هشت دسی‎زیمنس بر متر در طی فصل رشد، به صورت معنی‎دار موجب کاهش عملکرد ریشه و عملکرد قند ناخالص به ترتیب 17 و 18 درصد شد. شوری آب آبیاری بیشترین تأثیر را بر عملکرد ریشه داشت. با تأخیر در کاشت به صورت معنی‎دار عملکرد ریشه، عملکرد قند ناخالص و عملکرد قندخالص به ترتیب 31، 46 و 30 درصد کاهش یافت. کاهش عملکرد قند ناخالص و عملکرد قندخالص در نتیجه کاهش عملکرد ریشه بود. بین روش‎های کشت، روش کشت خط در کرت با روش‎های دیگر مورد مطالعه از لحاظ آماری تفاوت معنی‎دار نشان نداد. عملکرد قند ناخالص و عملکرد قندخالص در روش کشت دو ردیفه، نسبت به دو روش دیگر بالاتر بود. تأخیر در کشت موجب کاهش معنی‎دار عملکرد قند در آزمایش گردید و قابل توصیه نمی‎باشد. در مجموع روش کشت دو ردیفه به علت سهولت بیشتر در آبیاری، امکان کشت مکانیزه و کاهش هزینه‎های تولید در اراضی شور نسبت به دو روش دیگر قابل توصیه می‎باشد.