تأثیر ریکاوری در آب و ریکاوری فعال بر شاخص‌های آسیب عضلانی پس از مسابقه در فوتبالیست‌های نخبه

  هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر ریکاوری در آب و ریکاوری فعال بر آنزیم‌های کراتین کیناز و لاکتات دهیدروژناز سرم پس از بازی فوتبال در فوتبالیست‌های نخبه بود. پژوهش حاضر از نوع نیمه‌تجربی و با طرح پیش‌آزمون و سه تکرار مجدد پس‌آزمون بود. نمونۀ آماری پژوهش شامل 30 نفر از فوتبالیست‌های نخبۀ لیگ کشور با میانگین سن 21/1±66/21 سال بود، که به‌صورت نمونۀ در دسترس به‌طور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. آزمودنی‌ها به‌طور تصادفی به دو گروه مساوی 15 نفـره ریکاوری در آب و ریکاوری فعال تقسیم شدند. برای اندازه‌گیری سطح آنزیم‌های لاکتات دهیدروژناز و کراتین کیناز قبل از بازی، بلافاصله بعد از بازی، یک ساعت و 24 ساعت بعد از ریکاوری خون‌گیری انجام گرفت. از آمار توصیفی و استنباطی (میانگین، انحراف استاندارد و آزمون آماری آنالیز واریانس در اندازه‌گیری‌های مکرر) برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها استفاده شد. نتایج نشان داد ریکاوری در آب و ریکاوری فعال موجب کاهش معنا‌دار آنزیم لاکتات دهیدروژناز و کراتین کیناز شد (001/0>P). آنزیم‌های کراتین کیناز و لاکتات دهیدروژناز در دو گروه ریکاوری در آب و ریکاوری فعال اختلاف معنا‌دار داشت (001/0>P). با توجه به یافته‌های تحقیق می‌توان نتیجه گرفت که دو روش ریکاوری در آب و ریکاوری فعال موجب کاهش آنزیم‌های کراتین کیناز و لاکتات دهیدروژناز می‌شود که می‌تواند در کاهش آسیب و کوفتگی پس از تمرین مؤثر باشد. میانگین آنزیم لاکتات دهیدروژناز در گروه ریکاوری در آب نسبت به ریکاوری فعال در خشکی کاهش بیشتری داشت (94/0=d ، 001/0>P). میانگین آنزیم کراتین کیناز در گروه ریکاوری فعال در خشکی نسبت به ریکاوری در آب کاهش بیشتری داشت (92/0=d ،001/0>P).