تأثیر سولفات منیزیم در به تأخیر انداختن زایمان با پارگی زودرس کیسه آب و عوارض جنینی آن

مقدمه: استفاده از توکولیتیک‌ هایی مانند سولفات منیزیم، یکی از روش ‌های درمانی معمول جلوگیری از زایمان زودرس ناشی از پارگی زودرس کیسه آب می باشد. هر چند شواهد اندکی از اثرات مفید این دارو در بهبود پیامدهای بارداری وجود دارد، اما در بسیاری از مراکز به عنوان خط اول درمان به کار برده می‌شود. مطالعه حاضر با هدف بررسی تأثیر سولفات منیزیم در به تأخیر انداختن زایمان با پارگی زودرس کیسه آب و جلوگیری از عوارض جنینی آن انجام شد. روش کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی دوسوکور بین فروردین ماه سال 1389 تا آخر بهمن سال 1390 در مرکز آموزشی پزشکی مهدیه تهران انجام شد. افراد در دو گروه 46 نفری مداخله (دریافت کننده داروی سولفات منیزیم) و کنترل (دریافت کننده پلاسبو) قرار گرفتند. با در نظر گرفتن متغیرهای اثرگذار بر پیامد، از رگرسیون لوجستیک با روش Backward Stepwise برای بررسی اثر متغیرهای مستقل بر پیامدهای مادری و نوزادی استفاده شده است. از نرم افزار SPSS نسخه‌ی 20 برای تجزیه و تحلیل اطلاعات استفاده شده است. یافته ها: تجویز داروی سولفات منیزیم منجر به مشاهده شدن اثرات سوء در پیامد بارداری نشد. همچنین این دارو در جهت افزایش مدت زمان تأخیر در شروع زایمان (001/0>p) در زنان با پارگی زودرس کیسه آب و نیز کم کردن سندرم دیسترس تنفسی در نوزادان آن‌ ها تأثیرات مثبتی داشت (002/0=p). با در نظر گرفتن متغیرهای تأثیرگذار بر شروع فاز فعال زایمانی، تأخیر ایجاد شده در شروع فاز فعال زایمان به دلیل تجویز سولفات منیزیم در گروه مداخله 2/7 برابر همین زمان برای گروه کنترل بود (1/10-45/2CI:، 2/7=OR). همچنین تجویز این دارو هیچگونه تأثیری بر رخداد عوارض جنینی مرگ، سپسیس، خونریزی داخل بطنی و نیاز به NICU در افراد مورد بررسی نداشت. نتیجه‌گیری: سولفات منیزیم باعث افزایش زمان تاخیر در رسیدن به فاز فعال در مادران با پارگی زودرس کیسه آب شده است و شواهدی دال بر اثر سوء این دارو بر جنین مشاهده نشد.