تأثیر متقابل بهره وری و کیفیت زندگی کاری « زندگی را قابل کار کردن و کار را قابل زندگی کنید»

یکی از ویژگی های بخش های مختلف اقتصادی کشورهای در حال توسعه پایین بودن سطح بهره وری، بویژه بهره وری منابع انسانی است. در چند سال اخیر، رابطه بهره وری و کیفیت زندگی کاری مورد توجه و مطالعه محافل علمی مدیریت دنیا قرار گرفته است و سازمان های بیم المللی از جمله سازمان بهره وری آسیایی ( APO) در این زمینه کنفرانس های متعددی برپا کرده اند. در این مقاله، ضمن ارائه چکیده پاره ای از نظریاتی که در متون مدیریت مطرح شده است، براین نظریه تأکید می شود که توجه بیش از حد به کیفیت زندگی کاری، یعین صرفاً تأمین حقوق و مزایا، خدمات رفاهی و توقع حصول بهره وری بیشتر از منابع انسانی؛ باعث ایجاد فرهنگ تنبلی و کم کاری می شود . در صورتی که با تأمین رفاه و حقوق و مزایای بیشتر در مقابل تلاش و کسب بهره وری بالاتر، فرهنگ کار و کوشش رایج خواهد شد. در این نگارش، با استفاده از دست آوردهای علمی و پژوهشی دانش مدیریت، بر تعامل و تأثیر متقابل «بهره وری و کیفیت زندگی کاری» تأکید می شود. روانشناسی رفتاری معتقد است که بهره وری به احساس موفقیت می اجامد، و این احساس، باعث انگیزش کار بیشتر می شود. اگر به این موفقیت ها، پاسخ به جا داده شود،در افراد رضایت بوجود خواهد آمد، و رضایت بخش عمده ای از کیفیت زندگی کاری را تشکیل می دهد. نتیجه گیری نهایی این مقاله چنین است که مدیریت مؤثر منابع انسانی سازمانها، می تواند این تعامل را بوجود آورد. برای رسیدن به این هدف، باید در حوزۀ مدیریت، تدبیر عمده ای اندیشیده شود. این تدابیر در دو بخش تحت عنوان وظایف ستادی  و ظایف اجرایی مدیران مختصراً توضیح داده می شود، و سخن نهایی مقاله، پاسخی است به این پرسش که رهبری مدیران در ایجاد این ارتباط چه نقشی دارد؟