تاثیرات سرعت‌های مختلف راه‌رفتن بر زمان وارد عمل شدن عضلات مفصل مچ پا در افراد میانسال سالم

سابقه و هدف: عضلات پلانتارفلکسور نیروی جلوبرنده بدن را در نیمه دوم مرحله ایستایش راه رفتن مهیا می‌کنند، هرگونه نقص در بازده این عضلات منجر به نیروی جلوبرنده بدن ناکافی در مرحله push off و کاهش سرعت راه رفتن می‌شود. این مطالعه تأثیر شیب‌ها و سرعت‌های مختلف بر زمان شروع فعالیت الکترومیوگرافی عضلات مفصل مچ پا حین راه رفتن در افراد میانسال سالم را بررسی کرده است. مواد و روش‌ها: 15 فرد سالم میانسال (زن 5 / مرد 10 ، با میانگین سن 20/7±53/56 و شاخص توده بدنی 70/3±52/28 کیلوگرم بر مترمربع) در این مطالعه شرکت کردند. آزمودنی‌ها بر روی تردمیل استاندارد با سه سرعت مختلف (سرعت انتخابی، سرعت انتخابی +20%، سرعت انتخابی +40%) و شیب‌های مثبت مختلف (صفر، سه و شش درجه) راه رفتند و زمان شروع فعالیت عضلات گاستروکنمیوس داخلی، تیبیالیس قدامی در مرحله push off راه رفتن ثبت گردید. یافته‌ها: از مدل خطی مختلط برای آنالیز استفاده شد و زمان شروع فعالیت عضلات گاستروکنمیوس داخلی و تیبیالیس قدامی با افزایش سرعت راه رفتن در سمت غیرغالب تاخیر پیدا کرد (05/0 >p)، ولی شروع فعالیت این عضلات در سمت غالب با افزایش شیب و سرعت تردمیل، تغییری پیدا نکرد. (05/0<p). نتیجه‌گیری: داده‌های این مطالعه نشان می‌دهد که تمایل برای استفاده از سمت غالب برای غلبه به تغییرات سرعت، بیش‌تر از سمت غیرغالب در افراد میانسال می‌باشد