تاثیر نسبت خاک به محلول بر همدماهای جذب و واجذب روی (Zn) در یک خاک شنی

واکنش جذب به عواملی مانند تعداد مکان­های جذبی در دسترس برای پذیرش ماده جذب شونده، مقدار کل ماده جذب شونده در محلول و احتمال تماس بین مکان­های جذبی و ماده جذب شونده وابسته است. معمولاً مقدار جذب در واحد جرم جذب کننده با کاهش نسبت خاک به محلول افزایش می­یابد. با­این­حال، تاثیر نسبت خاک به محلول بر همدماهای جذب و به ویژه واجذب کمتر مورد بررسی قرار گرفته است. در این تحقیق تاثیر نسبت­های مختلف خاک به محلول (5/1:2، 1:5 ،1:20،1:10و1:50) بر همدماهای جذب روی (Zn) در غلظت­های اولیه10 تا 100 میلی گرم Zn در لیتر و در محلول زمینه 01/0 مولار نیترات کلسیم (تنظیم شده در3/7 = pH) در یک نمونه خاک شنی مورد بررسی قرار گرفت. همچنین، تاثیر این نسبت­­ها بر واجذب Zn در سه غلظت اولیه بررسی گردید. نتایج نشان داد که در غلظت اولیه کم Zn      ( mg/L10) و در زمان­های کوتاه (h 18>) تفاوت غلظت تعادلی Zn در نسبت­های مختلف خاک به محلول زیاد بود. این تفاوت با گذشت زمان کمتر شد. در غلظت زیاد Zn ( mg/L100) تفاوت غلظت تعادلی  Zn برای نسبت­های مختلف خاک به محلول در زمان­های کوتاه و بلند تقریباً یکسان بود. با کاهش نسبت خاک به محلول شکل همدماهای جذب از نوعL به نوع H  تغییر یافت. برازش معادله لنگمویر به داده­های جذبی نشان داد که با کاهش نسبت خاک به محلول ثابت حداکثر جذب(b) این معادله افزایش و ثابت انرژی جذب(K) آن کاهش یافت. همچنین، با کاهش این نسبت پسماند در همدماهای جذب-واجذب افزایش پیدا کرد.