تبیین تجربیات پرستاران از صمیمیت با بیمار در بخش کودکان مراکز آموزشی درمانی دانشگاه علوم پزشکی مازندران و گلستان سال 1395

مقدمه: صمیمیت، کیفیتی از ارتباط است که افراد باید نسبت به هم اعتماد دوجانبه و نزدیکی عاطفی داشته باشند و قادر به آشکارسازی افکار و احساسات هم باشند. پرستار کودکان نیاز به برقراری ارتباط معنی‌دار با کودک و خانواده دارد. هدف از انجام مطالعه حاضر، تبیین تجربه صمیمیت پرستار با بیمار در بخش کودکان بود. روش‌: مطالعه از نوع پدیدارشناسی در سال 1395 در دو مرکز آموزشی درمانی دانشگاهی بر روی 12 پرستار در بخش کودکان با نمونه‌گیری مبتنی بر هدف و با حداکثر تنوع صورت گرفت. برای جمع‌آوری اطلاعات از مصاحبه‌های نیمه ساختار یافته با حداقل یک سؤال مشترک «وقتی می‌گویم صمیمیت با بیمار چه چیزی به ذهن شما می‌آید؟ آن را برایم بازگو نمایید؟» شروع شد. از سؤالات کاوشی چرا، چگونه، مثال بزنید به کرات برای عمیق شدن مصاحبه‌ها استفاده گردید. مصاحبه‌ها ضبط، بلافاصله دست‌نویس و سپس، با استفاده از روش ۷ مرحله‌ای Collaizzi تجزیه و تحلیل شد. یافته‌ها: با تحلیل داده‌ها یک مضمون اصلی «صمیمیت، کلید ارتباط موفق» با سه زیرمضمون «تعامل برای آموزش به بیمار»، «تعامل برای مراقبت با کیفیت» و «تعامل برای مراقبت‌های انسان‌دوستانه» استخراج شد.  نتیجه‎گیری: درک پرستاران از صمیمیت با بیمار و خانواده او، چیزی جز داشتن ارتباطات حرفه‌ای برای ارایه مراقبت با کیفیت نبود. پرستاران با هنر صمیمیت، پل ارتباطی با بیمار برقرار کرده و هنر و علم پرستاری خود را با آموزش، مراقبت، پیگیری و رفتارهای انسان‌دوستانه به بیمار و خانواده ارایه می‌دهد.