تبیین کنش امنیتی و الگوی رفتاری ناتو در قبال تروریسم

مبارزه با تروریسم در کنار موضوعاتی نظیر سلاح‌های کشتار‌‌جمعی، حفظ ثبات در اروپای شرقی و جلوگیری از قدرت‌یابی مجدد روس‌ها، به‌عنوان پایه‌ای برای پایایی و گسترش ناتو در دوران پس از جنگ سرد تبدیل شد. با این وجود، برنامه‌های ناتو جهت مقابله با این معضل بین‌المللی تا زمان وقوع حوادث تروریستی یازدهم سپتامبر 2001 چندان مناسب به نظر نمی‌رسید. حادثه مزبور نه تنها باعث توسل این نهاد برای اولین بار به ماده 5 اساسنامه شد، بلکه برنامه‌ها و راهبردهای ناتو در مقابله با تروریسم را نیز انسجام بخشید. تبیین و تحلیل این برنامه‌ها و راهبردها، هدف نوشتار حاضر قرار خواهد گرفت. بنابراین سؤالاتی که در اینجا قابل طرح و ارزیابی می‌باشند این است که سازمان پیمان آتلانتیک شمالی( ناتو) چه نوع الگوی رفتاری و کنش امنیتی را در قبال ترورریسم اتخاذ کرده است؟ چرا رهبران ناتو از این الگوی رفتاری در سال‌های پس از حادثه یازدهم سپتامبر 2001 میلادی بهره گرفته‌اند؟ فرضیه‌های پژوهش بدین صورت می‌باشند: سازمان پیمان آتلانتیک شمالی علاوه بر اتکاء به ظرفیت‌های سازمانی، نیروها و اعضاء اصلی خود، با ایجاد و فعال کردن ابتکارات مختلف در درون ساختار ناتو که در این نوشتار "اتحادنرم" نامیده خواهد شد، مبارزه علیه تروریسم را سرلوحه اقدامات خود قرار داده‌ است. مبارزه علیه تروریسم به دلیل پیچیدگی این معضل و نیز عدم نشأت گیری از یک منبع واحد، برخلاف تهدید کمونیسم، رهبران ناتو را وادار به اتخاذ الگوی مزبور کرده است. روش به کار رفته در این تحقیق ابطال‌گرایی نسبی یا موضعی می باشد.