تحلیل الگوهای روند متوسط رطوبت نسبی استان اصفهان

افزایش گاز­ها در جو نه تنها باعث گرمای ش­جهانی می‌شود بلکه باعث تغییراتی در رفتار پارامترهای هواشناسی از جمله رطوبت موجود در هوا خواهد بود. هدف از این پژوهش شناسایی الگوهای روند متوسط­ رطوبت ­نسبی استان اصفهان طی نیم قرن اخیر می ­باشد. در این راستا از آمار ماهانه متوسط­رطوبت ­نسبی 21 ایستگاه در داخل و خارج استان طی دوره آماری 2010-1961 استفاده شد. ابتدا سنجش همگنی و بهنجاری داده ­ها مورد بررسی قرار گرفت. سپس داده­ های ایستگاهی در ماتریسی با ابعاد 600×21 و با حالت T چیدمان و به وسیله برنامه­ نویسی و میان­یابی به روش کریگینگ به داده­ های پیکسلی با ابعاد 5×5 کیلومتر­مربع تبدیل شدند. سپس داده ­های خارج از مرز استان حذف و در نهایت 4260 پیکسل در محدوده داخل استان باقی ماندند. در ادامه با استفاده از آزمون من- کندال روند هر یک از پیکسل های مورد مطالعه به ­دست آمد و در نهایت روندهای حاصل شده مورد پهنه­بندی قرار گرفت. نتایج حاصل بیانگر آن است که طی ماه ­های فوریه تا نوامبر روندهای کاهشی درصد بیشتری از مساحت استان را به خود اختصاص داده ­اند و در مقابل در ماه ­های ژانویه و دسامبر پهنه بدون ­روند در سطح استان خودنمایی می­ کند. مطالعات صورت گرفته بر روی آهنگ تغییرات متوسط ­رطوبت ­نسبی، بیشترین کاهش رطوبت­ نسبی طی ماه­های فوریه، آگوست، مارس و آوریل را تأیید می‌کند. در مجموع طی دوره آماری مورد مطالعه متوسط­ رطوبت­ نسبی استان اصفهان به میزان 02/10 درصد کاهش داشته است.