تحلیل سبک شناسی رباعیات مهستی گنجوی

سبک رباعیات مهستی گنجوی چکیده: مهستیِ گَنجَوی(490 -577ق.) بانوی شاعر ایرانی در سده ششم هجری، پس از خیام برجسته‏ترین رباعی‏سرای ایران به شمار می‏آید.وی را همچنین پایه‏گذار مکتب«شهر آشوب»در قالب رباعی شناخته‏اند که بعدها در عصر صفوی رواج بیشتر یافته. در شعر مهستی وجود فعلها و واژگان فارسی کهن؛ مثل: بخسبم، آهیخت، پار، تنک خام؛ تلفظهای کهن، مثل قافیه خوش با آتش و کَش نیز کاربرد بایستن و شایستن در معنای تام دلالت بر تأثیر پذیری شاعر از سبک خراسانی است. ایهام،شهر آشوب،مراعات نظیر،کنایه ،تشبیهات مرکب و تفضیل و حسن تعلیل و ایهام هنری وجناس بخصوص مرکب از جمله آرایه های برجسته رباعیات مهستی است. در میان اشعار شاعر بسامد مضمون‌های غنایی و ارج نهادن به مقام معشوق، اندیشه خیامی و خوش باشی، شهر آشوب‌ها، نکته های طنز آمیز و هزلیات قابل تأمل است. در این مقاله سعی بر این است تا سبک رباعیات مهستی در سه لایه زبانی و ادبی و فکری تحلیل شود.واژگان کلیدی: مهستی گنجوی،شعر سده ششم هجری،رباعی،سبک شناسی