تحلیل فضایی و مکان‌یابی ایستگاه‌های آتش‌نشانی شهر اصفهان با استفاده از تحلیل سلسله‌مراتبی معکوس

مقدمه: یکی از مشکلات شهرهای امروزی، عدم مکان‌گزینی مناسب فعالیت‌های شهری می‌باشد که حیات شهرها را با مشکل مواجه ساخته است. ایستگاه­های آتش­نشانی که به عنوان یکی از فعالیت‌های خدمات شهری به حساب می‌آیند از این قاعده مستثنی نیستند. با توجه به افزایش سریع جمعیت و رشد غیرمنطقی شهرها، سیستم ایمنی شهر نیز باید بهبود پیدا کند تا بتواند پوشش کافی را بر کل شهر داشته باشد. مکان­یابی درست ایستگاه‌های آتش­نشانی در نحوه دسترسی سریع و به‌موقع خودروهای آتش­نشانی به محل حادثه بسیار مهم است. رسیدن به‌موقع آتش­نشانان به محل حادثه باعث می­شود که خسارت کمتری به بار آید، لیکن تحقق این امر نیازمند توزیع بهینه ایستگاه­های آتش‌نشانی است. روش: روش تحقیق در پژوهش حاضر توصیفی- تحلیلی است که اطلاعات مورد نیاز آن از طریق مشاهده میدانی، مصاحبه، مطالعه طرح‏های صورت‌گرفته در رابطه با شهر اصفهان و نقشه 2000/1 این شهر به دست آمده است. یافته­ها: یافته­ها حاکی از آن است که ایستگاه­های آتش­نشانی موجود فقط 03/52 درصد از فضاهای فعال شهری را در زمان استاندارد تحت پوشش مفید خود قرار می­دهند و برای ارتقای سطح دسترسی عادلانه شهروندان و بهبود الگوی توزیع فضایی ایستگاه­ها بر اساس استانداردها و ضوابط، مکان­یابی ایستگاه­های جدید ضرورت دارد. نتیجه­گیری: بر اساس یافته­های پژوهش، با جمع‌آوری داده­های مؤثر در قالب لایه­های اطلاعاتی نظیر شبکه ارتباطی، تراکم جمعیت مناطق و فضاهای مستعد بروز حوادث و سوانح، کاربری اراضی و غیره با استفاده از GIS و مدل تحلیل سلسله‌مراتبی معکوس، مکان­های مناسب برای باز توزیع ایستگاه‌های موجود و احداث ایستگاه­های آتش‌نشانی جدید مکان­یابی و پیشنهاد شده است.