تحلیل پدیدارشناختی واقعیت افزوده به‌مثابۀ رسانه در هنر معاصر (هنر واقعیت افزوده در دوسالانۀ ونیز و استانبول 2011)

حوزۀ رسانۀ نوین به گفتمانی اشاره دارد که با تکنولوژی و رسانه‌های معاصر پوشیده شده است. امروزه بسیاری از هنرمندان با تکنولوژی دیجیتال به‌مثابۀ رسانۀ هنری سروکار دارند. واقعیت افزوده، فنّ روی‌هم‌گذاری نگاره‌های کامپیوتری بر نمای زندۀ جهان واقعی است. هنر واقعیت افزوده، به آثار هنری نمایش داده شده در محیط واقعی گفته می‌شود که از واقعیت افزوده به‌مثابۀ رسانۀ هنری استفاده می‌کنند. به دلیل تعاملی‌بودنِ هنر واقعیت افزوده، مخاطب آن به کمک کنش بدنی خود به تجربۀ زیباشناختی می‌پردازد. هدف از این پژوهش، بررسی نقش بدن در تجربۀ هنر واقعیت افزوده است. نمونه‌های مورد مطالعه، برگرفته از آثار هنر واقعیت افزوده در دوسالانه‌های ونیز و استانبول در سال 2011 است. روش گردآوری اطلاعات در این پژوهش، استفاده از سنجه‌های غیرواکنشی شامل عکس و تصاویر ویدئویی برگرفته از اینترنت است. در این پژوهش با تبیین تمایز میان دو مفهوم تصویر بدن و شاکلۀ بدن نزد موریس مرلوپونتی، مشاهده می‌شود که در هنر واقعیت افزوده با استفاده از شاکلۀ بدنی، عاملیت مخاطب اثر هنری به‌عنوان هستی تن‌یافته افزایش یافته است و التفات سوژۀ متجسد در مقابل رسانه، به شیء افزوده‌شده معطوف می‌شود.