توسعه پایدار گردشگری در روستای ابیانه با استفاده از رویکرد پویایی‌ سیستم

گردشگری روستایی یکی از بزرگ‌ترین پدیده‌های اقتصادی-اجتماعی-زیست‌محیطی جهانی برای کمک به توسعه نواحی روستایی و رفع مشکلات این نواحی است. در کشور ما نیز با توجه به روند روزافزون تخریب روستاها و کاهش رونق کشاورزی، توسعه گردشگری در روستاها می‌تواند با ایجاد فعالیت‌های مکمل به احیای این نواحی کمک کرده و سبب دست‌یابی به توسعه پایدار در نواحی روستایی شود. روستای ابیانه در استان اصفهان با توجه به جاذبه‌های طبیعی، فرهنگی و مذهبی یک مقصد گردشگری مهم به شمار می‌رود، اما از ظرفیت‌های گردشگری فراوان این روستا به نحو احسن بهره‌برداری نمی‌شود. بنابراین، برنامه‌ریزی با دید بلندمدت و با رویکرد پایدار که اهداف درآمدی، فرهنگی و اجتماعی، و زیست محیطی را به صورت هم‌زمان مد نظر قرار می‌دهد در این منطقه از اهمیت بسزایی در راستای اهداف توسعه پایدار برخوردار است. لذا در این پژوهش با استفاده از رویکرد پویایی‌شناسی سیستم به شبیه‌سازی سیستم گردشگری در این منطقه پرداخته شده و سیاست‌های مناسب جهت توسعه ظرفیت گردشگری منطقه و جمعیت گردشگران با توجه به اهداف درآمدی و زیست‌محیطی شناسایی و شبیه‌سازی شده‌اند. داده‌های مورد نیاز برای ساخت مدل از سه گروه خبرگان صنعت گردشگری، گردشگران و اهالی ابیانه و همچنین اسناد موجود در این زمینه گردآوری شده است. شش سیاست مختلف در زمینه چگونگی تخصیص بودجه به زیرساخت‌ها، خدمات فرهنگی، خدمات درمانی- بهداشتی و صنایع دستی منطقه شناسایی و مورد ارزیابی قرار گرفته‌اند. مقایسه سیاست‌های متفاوت پیشنهادی نشان می‌دهد بهترین سیاست، تخصیص بیشتر بودجه برای زیرساخت‌سازی و علی الخصوص زیرساخت‌های اقامتی-رفاهی و پس از آن زیرساخت‌های ورودی- خروجی است.