جهان‌بینی عرفانی در اشعار عفیف‌الدین تلمسانی

عفیف­الدین تلمسانی از شاعران و عارفان تازی سدۀ هفتم هجری است که برگ زرینی از مفاهیم بلند عرفانی را به دفتر منظوم مکتب عرفانی افزوده و در پیشبرد این فرهنگ عالی در ادبیات عربی و اسلامی سهم به­سزایی داشته است. پژوهش پیش‌رو که با روش تحلیل محتوا سامان یافته است کوشیده بن­مایه­های عرفانی را در اشعار عفیف­الدین تلمسانی مورد بررسی و تحلیل قرار دهد. برایند پژوهش نشان می‌دهد که جهان­بینی عرفانی عفیف­الدین در مباحث وحدت وجود، مدح و ستایش پیامبر(ص) به عنوان واسطۀ آفرینش هستی و شور و عشق الهی تبلور یافته است. او علاوه‌بر آموزه­های عرفانی کوشیده سلوک عملی را در قالب مرگ ارادی، فنا و بقا، تجرید، تحلی و تخلی نمایان کند و سالک راه حقیقت را به مقصد نهایی رهنمون نماید. پیام اصلی عفیف­الدین بر محور جهان­بینی توحیدی استوار است که با تزکیۀ درونی کسب می‎شود. او تجربۀ درونی خود را با بهره­گیری از شعر تغزّلی و خمریّه بیان نموده و فضایی ترکیبی از عشق زمینی و آسمانی ترسیم کرده است.