خودارزیابی مهارت‌های بالینی دوره کارورزی پزشکی

زمینه و هدف: خودارزیابی از عملکرد بالینی در یک محیط بالینی تحت عنوان فرایند جمع‌آوری اطلاعات درونی و بیرونی و تفسیر داده‌ها درباره عملکرد شخصی و مقایسه با استانداردهای موجود تعریف می‌شود. هدف از انجام مطالعه حاضر، خودارزیابی مهارت‌های بالینی کارورزان دانشگاه علوم پزشکی کرمان و بررسی ارتباط میزان توانایی‌های عملی و تئوری آن‌ها بود. روش کار: این پژوهش از نوع مقطعی بود و به روش توصیفی- تحلیلی در سال 1393 انجام شد. نمونه مورد مطالعه را 141 نفر از کارورزان مشغول به تحصیل در دانشگاه علوم پزشکی کرمان تشکیل داد که به صورت سرشماری انتخاب شدند. داده‌ها با استفاده از چک‌لیست شامل مهارت‌های روالی (Procedural skills) اصلی که دانشجویان پزشکی ملزم به کسب آن هستند، جمع‌آوری گردید. داده‌ها با استفاده از آزمون‌های فراوانی، Mann-Whithney و Kruskal-Wallis در نرم‌افزار SPSS مورد تجزیه تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: بیشتر شرکت کنندگان پژوهش را زنان (79 نفر، 56 درصد) تشکیل دادند. در بررسی رابطه بین جنسیت و نمره مهارت بالینی، میانگین نمره مهارت‌های بالینی مردان بالاتر بود و تفاوت معنی‌داری بین دو جنس مشاهده شد (001/0 = P). بررسی رابطه بین مدت زمان گذشته شده از دوره کارورزی و نمره مهارت بالینی نشان داد که میانگین نمره کارورزانی که بیش از 6 ماه از دوره کارورزی آن‌ها می‌گذشت، بالاتر بود و رابطه آماری معنی‌داری مشاهده شد (001/0 = P). نتیجه‌گیری: فراگیری مهارت‌های ضروری بالینی توسط کارورزان پزشکی، یکی از اهداف مهم دانشجویان پزشکی می‌باشد؛ به طوری که عملکرد یک پزشک عمومی در آینده، ارتباط بسیار نزدیکی با فراگیری و تسلط به این مهارت‌ها دارد. آموزش صحیح و کامل مهار‌ت‌های بالینی در حین تحصیل به ویژه در دوره کارورزی و کارآموزی، در برنامه درسی دانشجویان پزشکی گنجانده شده است، اما اجرای این بخش از آموزش، به برنامه‌ریزی دقیق و جدی و در نظر گرفتن استانداردهای مربوط نیاز دارد.