خود کم بینِ بَر مَنِش!

 خودستایی در هر سامانه­ی منش و اخلاقی، خویی نکوهیده است و تنها در قلمرو هنر و هنروری پسندیده و روا شمرده می­شود. بسیاری از شاعران بلند آوازه­ی زبان فارسی از جمله خاقانی، انوری و غضایری رازی نازشنامه­هایی دارند که نه تنها از ارجمندی آنان نکاسته، بلکه بر آوازه­ی شاعری آنان نیز افزوده است. چامه سرایان پارسی­گوی، به ویژه در سده­ی ششم، دشت سخن را ناوردگاه خویشتن می­بینند و هماوردجویانه خود را بر چکاد ادب می­نشانند. نکوهشنامه، رویه­ی دیگر این شیوه­ی سخن است که شاعر با خوار انگاشتن خود در برابر پدیده­های ورجاوند، به خویشتن، ارجمندی می­بخشد. خویشتن باوری و خود شیفتگی سرمایه­ی نمودِ هنریِ شاعر است.