دیاپیر نمکی دادنجان: شواهد فعالیت پیش از کوهزایی، سازوکار خیزش و اثرات بعدی بر تغییرات هندسی ساختارهای همسایه (جنوب باختر شیراز، ایران)

دیاپیر نمکی دادنجان، در هسته تاقدیس دادنجان، متمایل به یال جنوب باختری آن و در ناحیه فارس کمربند ساده چین‌خورده کوهزاد زاگرس رخنمون یافته است. این دیاپیر در حال حاضر در یک پهنه تراکششی واقع در میان قطعات همپوشان پهنه گسل راست‌بر کره‌بس قرار گرفته است. منشأ این دیاپیر، سری تبخیری هرمز به سن پرکامبرین پایانی-کامبرین آغازی است. هندسه چینه‌های پیرامون دیاپیر، فعالیت دراز مدت نمک را  پیش از کوهزایی زاگرس به‌واسطه پدیده فروسازش (downbuilding) پیشنهاد می‌کند، که در آن چین‌خوردگی  برآویخته (drape folding) کم‌‌ژرفا و هم‌زمان با رسوب‌گذاری منجر به تشکیل چینه‌های نازک‌شده و چرخیده در  نزدیکی دیاپیر در حال خیزش شده است. توالی‌های نمک‌جنبش (halokinetic sequences) در  نزدیکی این دیاپیر، در دو  سوی آن از لحاظ هندسی به‌طور کامل متفاوت هستند. این تفاوت نشان‌دهنده برهم‌کنش‌های متفاوت خیزش نمک-انباشتگی رسوب در دو سوی دیاپیر است. دیاپیر نمکی دادنجان و تاقدیس مرتبط با آن، از دو سو با ناودیس‌های گسترده با پوشش رسوبی ستبر‌تر نسبت به تاقدیس‌های همسایه محدود می‌شوند. این ناودیس‌ها به عنوان مراکز رسوب‌گذاری برای دیاپیر در حال خیزش دادنجان در زمان‌های  پیش از کوهزایی عمل کرده‌اند، به‌گونه‌ای که با انباشت حجم قابل توجهی از رسوبات وارده، خیزش نمک به‌وسیله سازوکار فروسازش را آسان کرده‌اند. در طول چین‌خوردگی نئوژن زاگرس، پوشش رسوبی ستبر در درون این ناودیس‌ها در برابر چین‌خوردگی مقاومت کرده و تا حدی انتقال عادی تنش را به طور محلی آشفته کرده است. بنابراین این ناودیس‌ها از پیشروی عادی و گسترش شکل منظم تاقدیس‌ها، چه به صورت طولی و چه به صورت عرضی جلوگیری کرده‌اند. چین‌خوردگی زاگرس در زمان نئوژن، دیاپیر نمکی را چلانده (squeezing) و سبب تشدید فعالیت و خروج بخشی از نمک موجود در ستون ساختار نمکی شده است.