رابطه بین میزان اندازه زاویه Q و آسیب‌های غیربرخوردی اندام تحتانی در کاراته‌کاهای مرد

هدف از تحقیق، بررسی میزان ارتباط بین زاویه Q و آسیب‌های غیربرخوردی در اندام تحتانی کاراته‌کاهای مرد است. از میان 288 کارته‌کای حرفه‌ای با کمربند سیاه و بالاتر که در شش باشگاه حرفه‌ای کاراته در کرمان مشغول به تمرین بودند، 45 نفر که در اندام تحتانی آسیب دیده بودند، در تحقیق شرکت داده شدند. اطلاعات مربوط به آسیب با استفاده از فرم ثبت اطلاعات جمع‌آوری و زاویه Q با استفاده از گونیامتر در وضعیت خوابیده به پشت اندازه‌گیری شد. از آزمون t مستقل، ضریب همبستگی اسپیرمن و آزمون خی‌دو برای تجزیه و تحلیل داده‌ها استفاده شد (05/0 >P). نتایج نشان داد که بیشترین آسیب‌ها در ناحیه زانو (2/62 درصد) و در زمان تمرین (3/82 درصد) بوده و شدت آسیب در بیشتر موارد (8/57 درصد) خفیف گزارش شده است. میزان زاویة Q در پای راست در 7/46 درصد افراد بیشتر مقدار طبیعی و در 4/24 درصد افراد کمتر و در پای چپ در 1/31 درصد افراد بیشتر از مقدار طبیعی و در 4/4 درصد افراد کمتر بود. نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل آماری با t مستقل نشان داد که تفاوت معناداری بین میزان آسیب‌های غیربرخوردی اندام تحتانی در دو گروه با زاویه Q طبیعی و غیرطبیعی وجود دارد. همچنین آزمون خی‌دو مؤید آن است که بین اندازه زاویه Q و شدت آسیب تفاوت معنی داری وجود ندارد. تجزیه و تحلیل حاصل از ضریب همبستگی اسپیرمن نشان داد که بین میزان زاویه Q در پای راست و پای چپ ارتباط معناداری وجود ندارد. نتایج تحقیق بیانگر این مطلب است که احتمالاً غیرطبیعی بودن زاویه Q تأثیر معنی داری بر میزان آسیب‌های غیربرخوردی اندام تحتانی در کاراته‌کاهای مرد دارد.