راه‌حل هند برای توانمند‌سازی : پول‌گـرم یا پول ‌سـرد الگوی تأمین منابع مالی در توانمند‌سازی اقتصادی ساکنین بافت‌های مسئله‌دار شهری هند*

رشد روزافزون جمعیت شهری در هند، پیرو پیشرفت‌های اقتصادی ایجاد شده در دهة اخیر میلادی، مسئله زاغه‌نشینی و گسترش بافت‌های مسئله‌دار شهری را به‌عنوان یکی از مسایل مهم مدیریت ‌شهری در هند مطرح کرده است. هرچند تمامی کشورهای درحال توسعه به این مشکل مبتلا هستد؛ اما هندی‌ها در این خصوص رتبة دوم جهان را دارند. از طرف دیگر، جمعیت بالای ساکن این بافت‌ها، برای ارتقای وضعیت محدوه‌ها در شهرهای هند، امکان بهره‌مندی از روش مداخلة کشورهای چین و ترکیه را به لحاظ اقتصادی با مشکل تأمین منابع مواجه می‌کند. با این‌حال پیچیدگی و گستردگی موضوع باعث رویکرد انفعالی هندی‌ها به این بافت‌ها نشده است. آنها حتی از طریق مدل خود، در مدت 10 سال توانسته‌اند وضعیت محدوده‌های سکونت شامل جمعیتی حدود 60 میلیون نفر (معادل جمعیت ایران در سال 75) را ارتقا دهند. یافته‌های این مطالعه نشان می‌دهد که چگونه مدیریت شهری هند برای اسکان زاغه‌نشینان، به‌جای منابع مالی تبعیدی، به توانمندسازی ساکنان پرداخته و از این طریق به نوسازی مشارکتی بافت‌های شهری دست یافته‌اند. فرضیة این تحقیق عبارت است از اینکه تجربة هند به طور عام و مدیریت‌شهری به طور خاص، بهبود وضعیت این بافت‌ها را از طریق افزایش قابلیت ساکنین (مهارت‌آموزی) یا اصطلاحاً، افزایش توان تولید و قابلیت مدیریت پول‌گرم پی‌گیری می‌کند. این مدل کمتر به پول‌های ‌سردی همچون وام‌های کم بهره و یا کمک‌های بلاعوض دولتی متکی است. برای اثبات این فرضیه با استفاده از روش توصیفی‌ـ تحلیلی به بیان تجربة شهر احمدآباد و سازمان‌های مردم‌نهاد این شهر، از طریق جمع‌آوری اسناد و انجام مطالعات‌میدانی پرداخته خواهد شد.