سرنوشت دی.ان.اِ و پروتئین نوترکیب (تراژن) در دستگاه گوارش پستانداران

هنگامی که یک ژن جدید به ژنوم گیاه منتقل می‌شود، به‌طور معمول نتیجه نهایی آن تولید یک یا چند پروتئین جدید است. گاهی اوقات، پروتئین‌های بیان شده در گیاهان تراریخته می‌توانند در رژیم غذایی انسان کاملا جدید باشند. بنابراین بررسی پایداری و انتقال پروتئین و تراژن و یا قطعات حاصل از تجزیه آن‌ها در دستگاه گوارش و بافت‌های انسان و حیوانات مصرف کننده مسئله بسیار مهمی در ایمنی غذایی یک غذای تراریخته است. احتمال جذب قطعات دی.ان.اِی موجود در غذا توسط باکتری‌ها و سلول‌های اپی‌تلیال، پایداری دی.ان.اِ در تمام مناطق سیستم هاضمه مورد بررسی قرار گرفته است. دستگاه گوارش حاوی انواع مختلفی از میکروارگانیسم‌ها است. این میکروارگانیسم‌ها می‌توانند با جذب دی.ان.اِی هضم شده و آزاد شده از غذا (در نتیجه فعالیت‌های فیزیکی، شیمیایی و آنزیمی دستگاه گوارش) تراریخته شوند. مشاهده تغییرات فنوتیپ ساختاری و عملکردی زمانی امکان‌پذیر است که ژن یا ژن‌های تغییر یافته پایدار مانده و در دستگاه رونویسی و ترجمه موجود تراریخته به پروتئین‌های کارا تبدیل شوند. هدف این گزارش مرور پژوهش‌های انجام شده در مورد سرنوشت دی.ان.ای نوترکیب (تراژن) دردستگاه گوارش حیوانات است. پژوهش‌های انجام شده برروی دی.ان.اِ در دستگاه گوارش نشان دهنده این است که بیشتر دی.ان.اِی خوراک مصرف شده به شکل پراکنده در آمده و قابلیت تشخیص آن کاهش یافته و به انتخاب اندازه قطعه قابل تکثیر وابسته است. علاوه بر این، نتایج منعکس کننده تفاوت در روند تخریب مواد غذایی فرآوری شده در دستگاه گوارش، از دی.ان.اِی بدست آمده در مدل‌های مختلف حیوانی است. تمامی گزارش‌ها سرنوشت یکسانی برای مولکول دی.ان.اِ در درون دستگاه گوارش عنوان کرده‌اند، چرا که همه دی.ان.اِ، ازجمله دی.ان.اِی موجود درموجودات تراریخته، ازهمان چهار نوکلئوتید یکسان تشکیل شده، به این معنی که استفاده از روش‌های نوترکیب درتولید غذا تغییرات عمده‌ای را در خصوصیات شیمیایی دی.ان.اِ ایجاد نمی‌کند و دی.ان.اِی تراژن در ساختار متفاوت از دی.ان.اِی معمول موجود در سلول‌های حیوان و یا گیاه نیست، تنها تفاوت درترتیب توالی‌های رونویسی است ودلیلی برای شک کردن به اساس و عملکرد دی.ان.اِی تراژن با دی.ان.اِی طبیعی گیاهی برای مصرف وجود ندارد.