سینمای ایران درجستجوی "ابژه غایب" ؛ نقد روانکاوانه فیلم سینمایی "به همین سادگی"

این مقاله درصدد صورت‏بندی تحلیل روانکاوانه‏ای از سینمای ایران در دهة هشتاد شمسی است. فیلم‏های شاخص این دوره در فضایی تولید شده‏اند که نظرگاه خویش را در بازنمایی زندگی روزمره و اخلاق‏‌زیستی طبقة متوسط‏ شهری برساخته‏اند. ازهمین‏رو، با انتخاب فیلم‏ سینمایی به ‏همین سادگی (به کارگردانی رضا میرکریمی/ 1386)، به‏‌مثابة نمونه‏ای از این صورت‏بندی‏ گفتمانی، به‏ تحلیل گونه‏ای از بازنمایی زیست‌روزمرة طبقة ‏متوسط ‏شهری پرداخته ‏شده است که در این دهه به ‏شکلی از پروبلماتیک ‏فرهنگ ‏ایرانی مبدل ‏گشته‏اند. این فیلم، از درون روایت خویش، اشاراتی دال بر توجه به ابژه‏های ‏غایبی دارد که در گوشه و کنارهای زندگی روزمره رسوخ کرده‌اند و از درونشان دلالت‏هایی شکل گرفته که مسیر امر روزمره را در جهت امر ناخودآگاه سوژه‏ رهنمون ‏کرده‏ است. این‏ مقاله، با تحلیلی ‏روانکاوانه، قصد آن دارد که به تفسیر و تأویلی از ابژه‏های ‏غایبی بپردازد که زیست‏‌روزمرة این سوژه‏ها را (که اغلب نیز زن‌اند)، آن‌گونه ‏که در این فیلم‏ها بازنمایی‏ شده، برساخت می‏کند؛ ابژه‏های ‏غایبی که در برساختن سوژه‏های خط‏خورده و ازهم‏پاشیده نقشی اساسی در زندگی روزمرة امروزین بازی می‏کنند.