شخصیت‏ پردازى در داستان‏ هاى زولا

در نیمه دوم قرن نوزدهم، در فرانسه، به واسطه پیشرفت سریع علم، دیدگاه نویسندگان نسبت به داستان‏نویسى دگرگون و به سمت حقایق زندگى سوق داده شد. در این میان، "امیل زولا"، به عنوان سردمدار مکتب ناتورالیسم، بیش از پیش به سمت واقعیت، گرایش پیدا کرد. متأثر از این دیدگاه، قهرمان‏هاى داستان‏هاى او مانند دوران‏هاى پیشین، داراى خصوصیات خارق‏العاده و افسانه‏اى نیستند؛ بلکه انسان‏هایى کاملاً عادى، برگزیده از جامعه زمان نویسنده‏اند؛ زولا بدین‏وسیله جامعه لجام‏گسیخته امپراطورى دوم را به یارى دیده‏ها، شنیده‏ها و تجارب زندگى خود به تصویر مى‏کشد. در این جستار کوشش شده است، با تکیه بر سه اثر او به نام‏هاى "سهم سگان شکارى"، "شاهکار" و "قلب پاریس"، شگردهاى خاص زولا در پردازش قهرمانان داستان‏هایش بررسى شود