"شخصیت‏ پردازى" در شش داستان کوتاه هوشنگ گلشیرى

شخصیت‏پردازى، یکى از مؤلّفه‏هاى اصلى داستان‏نویسى به شمار مى‏آید. قدرت هنرى نویسنده در تکامل و پرورش هرچه بهتر شخصیت‏ها در بطن داستان، مى‏تواند از نقاط قوت سبک نویسندگى او و عامل جذب مخاطب باشد. در ایران در پى آشنایى داستان‏نویسان با آثار منتشرشده نویسندگان غربى، گرایش‏ها به سوى جریان نگارش رمان‏هاى روان‏شناسانه و متّکى بر عنصر شخصیّت افزایش یافت. یکى از نویسندگانى که در این زمینه گام نهاد، «هوشنگ گلشیرى» است که با خلق آثارى که هر چند تعدادشان اندک است، توانست سبک و شیوه خاص خود را در زمینه آثارى که مبتنى بر شخصیت‏پردازى قوى و نشان دادن دغدغه‏هاى ذهنى و روانى آن‏ها هستند، تثبیت کند. در این مقاله کوشش مى‏شود با تکیه بر شش داستان کوتاه از گلشیرى، عنصر شخصیت‏پردازى در آثار او بررسى شود.