شناسایی نشانگان و طراحی مدل سندرم استرس جابه جایی در سالمندان ایرانی

پژوهش حاضر به منظور شناسایی نشانگان و طراحی مدل سندرم استرس جابه‌جایی در سالمندان ساکن در مراکز نگهداری سالمندی انجام شد. به همین منظور پس از بررسی مبانی نظری در این زمینه سؤالاتی برای انجام مصاحبه‌‌ های نیمه ساختاریافته استخراج گردید. با 16 نفر از سالمندانی که از ورود آنها به خانه سالمندان بیش از دو ماه نمی‌گذشت، مصاحبه انجام شد. پس از پیاده سازی، با استفاده از روش نظریه مبنایی مصاحبه ها کدگذاری شدند. از مجموع 16 مصاحبه انجام‌شده، تعداد 112 کد در مرحله کدگذاری باز شناسایی شدند؛ 12 مقوله فرعی در مرحله کدگذاری محوری و 5 مقوله اصلی در مرحله کدگذاری انتخابی شناسایی شدند. مقوله‌های اصلی شامل نشانه‌های بالینی، دلایل جابه‌جایی، احساس رضایت، بعد محیطی و نشانه‌های جسمانی بودند. پس از شناسایی نشانه‌های سندرم استرس جا‌به‌جایی، مقوله‌های شناسایی شده در متغیرهای شرایط علّی، شرایط میانجی، پیامدها و پدیده‌ها تحلیل و طبقه بندی شدند و در نهایت از رابطه بین مقوله ها مدلی کیفی ارائه شد. الگوی نهایی ترسیم شده، حاکی از تاثیر عوامل تسریع کننده و زمینه ساز از جمله استقلال در تصمیم گیری برای جا‌به‌جایی و عوامل محیطی و رفتاری مراکز سالمندان در بروز سندرم استرس جا‌به‌جایی است. در واقع داوطلبانه بودن و رضایتمندی فرد سالمند از سویی و فراهم بودن عوامل محیطی از سویی دیگر نقش بسزایی در پذیرش محیط جدید از سوی سالمندان دارد.