ضرورت بازاندیشی در الگوهای آموزش دانشگاهی رشته ‏های علوم انسانی با تأکید بر رویکرد سازنده‏ گرایی اجتماعی: ارائه یک الگوی پیشنهادی

هدف: علوم انسانی نقش مهمی در پیشرفت و حفظ و ارتقای ارزش‎های اجتماعی و فرهنگی جامعه دارد. تأکید و تلاشی که در سال‎های اخیر متوجه تولید دانش، بومی‎سازی دانش موجود و اهمیت پرورش نیروهای متخصص در این دسته از علوم شده، گویای این اهمیت است. این در حالی است که شواهد پژوهشی نشان می‌دهند در دانشگاه‌های ایران الگوهای آموزشی مناسبی برای پرورش دانش‎آموختگان شایسته در علوم انسانی وجود ندارد. آن‌چه برای رویارویی با چنین وضعیتی لازم است طراحی آموزشی براساس شایستگی‎های مورد نیاز دانشجویان این دسته از رشته‎ها است. بنابراین در پژوهش حاضر به این پرسش پرداخته شده است که الگوی آموزشی مناسب برای رشته‎های علوم انسانی چه الگویی است؟ روش: این پژوهش، از نوع پژوهش‎های بنیادی نظری است و برای پاسخ‎گویی به پرسش موردنظر از روش استدلال عقلانی بر پایه مطالعات کتابخانه‎ای و پژوهش‎های انجام شده استفاده شده است. یافته‏ ها: براساس استدلال انجام شده، در علوم انسانی نیاز به تربیت دانش‎آموختگانی است که به سه دسته از شایستگی‎های شناختی، اجتماعی و عاطفی مجهز باشند. رویکردی که بتواند این مهم را برآورده سازد و امکان پرورش هر سه دسته شایستگی را فراهم آورد، سازنده‎گرایی اجتماعی است؛ زیرا در این رویکرد رشد شناختی در بافت اجتماعی و در جریان تعامل و مشارکت انسان‎ها با یکدیگر شکل می‎گیرد. بنابراین الگوی آموزشی مبتنی بر شایستگی که برآمده از رویکرد سازنده‎گرایی اجتماعی است می‎تواند الگوی پیشنهادی مناسبی برای استفاده در رشته‎های علوم انسانی باشد.