طرح بهینه اختلاط دوغاب در منطقه خشک مسیر حفاری EPB TBM های مترو شیراز

در هنگام تونل سازی توسط روش حفاری مکانیزه سپری و بعد از نصب سیستم نگهداری، بین سطح خارجی نگهداری نصب شده و محیط حفاری شده یک فضای خالی بوجود می آید که می بایست جهت جلوگیری از ریزش خاک و سنگ به درون این فضا و ایجاد نشست سطحی در اثر این ریزش، بوسیله ماده مناسبی پر شود. از پر کردن این فضای خالی حلقوی تحت عنوان عملیات Backfilling  و تزریق تماسی یاد می شود که معمولاً با استفاده از دوغاب های تهیه شده از سیمان، ماسه، آب  و ...،  صورت می گیرد. لذا  می بایست مخلوطی جهت تزریق انتخاب شود که هم دارای قابلیت پمپاژ خوبی باشد و با توجه به شرایط محیط حفاری علاوه بر خاصیت پرکنندگی دارای مقاومت لازم نیز بوده و حتی در شرایط اشباع قدرت آب بند کنندگی لازم را جهت جلوگیری از نفوذ آب به درون تونل داشته باشد. با توجه به اینکه بخشی از مسیر حفاری تونل های قطار شهری شیراز در محیط خشک حفر می شود و نیازی به خاصیت آب بندکنندگی دوغاب نیست، و اینکه با کاهش بنتونیت جهت محیط خشک قیمت واحد حجم دوغاب کاهش می یابد، در این تحقیق سعی شده است تا با توجه به آزمایش ها به عمل آمده طرح اختلاط مناسبی برای دوغاب در این محیط ارائه شود. تعداد 36 آزمایش با نسبت های مختلف مواد تشکیل دهنده دوغاب طراحی و انجام شد. نتایج به دست آمده دو طرح اختلاط دوغاب را برای محیط خشک به عنوان طرح های بهینه پیشنهاد می دهد.