عوامل مؤثر بر الگوی نگرش به ازدواج در کارکنان نیروی انتظامی؛ مدل تحلیل مسیر

اهداف: نگرش به ازواج یک پدیده شناختی است که بر رغبت به ازدواج، سن ازدواج و پایداری آن تاثیر قابل توجهی دارد. مطالعه حاضر با هدف شناسایی عوامل مؤثر بر الگوی نگرش به ازدواج انجام شد. ابزار و روش‌ها: این مطالعه مقطعی با استفاده از نمونه‌گیری خوشه‌ای ۲مرحله‌ای در سال ۱۳۹۴-۱۳۹۳ در ۷۵۰ نفر از پرسنل نیروی انتظامی شهر تهران انجام شد. برای گردآوری داده‌ها از پرسش‌نامه خودساخته نگرش به ازدواج استفاده شد. داده‌ها با استفاده از آزمون‌های تحلیل عاملی، ضریب همبستگی اسپیرمن و تحلیل مسیر در قالب نرم‌افزار SPSS ۲۳ و AMOS ۲۳ تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌ها: شاخص‌های تعداد برادر و خواهر، سابقه کار و تعداد ایده‌آل فرزندان همبستگی مثبت معنادار و سن ایده‌آل نیز همبستگی منفی معناداری با شاخص نگرش به ازدواج داشتند. همبستگی شاخص‌های سن و وضعیت اقتصادی با شاخص نگرش به ازدواج معنادار نبود (۰/۰۵p>). شاخص‌ نیکویی برازش با مقادیر ۰/۰۰=RMSEA، ۰/۹۹=GFI، ۰/۹۹=NFI و ۰/۷۳=CMIN/DF نشان‌دهندۀ مناسب‌بودن مدل مسیر بود. در آزمون تحلیل مسیر مشخص شد که جنسیت، سن ایده‌آل برای ازدواج و تعداد خواهر و برادر اثر مستقیم بر نگرش به ازدواج و سن، سابقه کار، تعداد ایده‌آل فرزند و وضعیت اقتصادی نیز اثر غیرمستقیم بر نگرش به ازدواج داشتند. نتیجه‌گیری: ایجاد فرهنگ داشتن فرزند بیشتر در خانواده، ثبات‌بخشیدن به وضعیت استخدامی افراد و داشتن سابقه کار مناسب نگرش به ازدواج را افزایش می‌دهد.