فلسطین در شعر سیّد علی موسوی گرمارودی و علی فوده

در برهة کنونی تحت تأثیر اوضاع سیاسی و اجتماعی مردمان مشرق‌زمین، ادبیّات مقاومت به عنوان شاخه‌ای از ادبیّات متعهّد - که در نتیجة عواملی چون ظلم، تجاوز، استبداد، اختناق و دیگر مسائل شکل گرفته و دلاوری‌ها و پایداری‌های مبارزان را ثبت نموده - در ادبیّات زبان‌های گوناگون جایگاه ویژه‌ای یافته است که از برجسته‌ترین نمونه‌های آن، ادبیّات مقاومتِ فلسطین است. ادبیّات کسانی که پرداختن به مقاومت فلسطین، مهم‌ترین بن‌مایه‌های شعر آنان را تشکیل می‌دهد؛ شاعرانی چون «سیّد علی موسوی گرمارودی» و «علی فوده» که همگام با دیگر شاعران، با انتخاب سلاحِ قلم و به تصویر کشیدنِ زندگیِ دردناک فلسطینیان، به مسئولیت خود جامة عمل پوشاندند و از این رو، شناخت ویژگی‌های شعری آنان ضروری به نظر می‌رسد. این جستار، کوشیده است با رویکرد توصیفی - تحلیلی و بر اساس مکتب آمریکایی در ادبیّات تطبیقی، به بررسیِ جلوه‌های پایداری در اشعار این‌ شاعران بپردازد و روش آنان را در نشان دادن مظلومیّت و مقاومت فلسطین و ظلم صهیونیسم و یهودیّت نشان دهد تا باشد که بارقة امیدی برای مبارزین عرصة پایداری قرار گیرد. یافته‌های پژوهش نشان ‌می‌دهد که هر دو شاعر، به دنبال اعلام موجودیّت و هویّت فلسطین‌اند؛ دعوت به مقاومت، مبارزه با یهودی‌سازی، توصیف دشمنان و آگاهی‌بخشی به نسل آینده، از مهم‌ترین موضوعاتِ شعریِ آنان است و پیروزی نهایی را در گروِ اتّحاد مسلمانان، بیداری ملّت‌های عرب و پایداری مردم فلسطین می‌دانند.