مادر از دیدگاه دو ادیب معاصر: پروین اعتصامی و انیسه عبّود

در ادبیات به طور عام و در ادبیات ایران و سوریه به طور خاص، غالباً شخصیت واقعی موجود زن در جامعه ترسیم شده؛ و از آنجا که همیشه ادبیات آینة تمام نمای زندگی واقعی و واقعیت اجتماع است، می توان از این مقوله ها دریافت که زن در جامعه نقش مهم و کلیدی دارد و اینکه آیا در جامعة ایران و سوریه به زن چنین بهایی داده شده است یا نه، خود جای بحث است. آنچه مسلّم است، نتیجة حاصل از این تحقیق که برگرفته از رمان النعنع البرّی از انیسه « زن » عبود در سوریه و دیوان پروین اعتصامی و افکار او در ایران است، این است که به عنوان مادر، معمولاً سنگ صبور و مرکز مهر و عطوفت خانواده، و در بسیاری از موارد، سپر بلای فرزندان خود است. اما زن به عنوان یک همسر، متأسفانه جایگاه قاب لتوجهی ندارد و مردان در این جوامع، همیشه خود را سرآمد و فرمانده و ب هنوعی، ارباب همسر خود می دانند و به این ترتیب، شخصیت زنان را تحقیر می کنند. البته حضور زن در محافل علمی و عرصه های مختلف فعالیت های سیاسی و اجتماعی و فرهنگی تقریباً کمرنگ است و آنچه بیشتر مشاهده می شود، دربین نسل جوان است که متأسفانه این حضور، حضوری متأثر از فرهنگ های غربی است، یعنی بیش از آنکه به علم و دانش اهمیت داده شود، در چنین محافلی به مسائل جانبی، ازجمله بدحجابی و غر بزدگی گرایش و سوق داده می شوند.