مدل‌سازی و ارزیابی آسیب‌پذیری اجتماعی در سطح شهرهای استان اصفهان

در جهانی که به طور فزاینده‌‌ای رو به شهرنشینی می‌رود، شهرها و ساکنان آن‌ها با ضررهای انسانی و اقتصادی ناشی از بلایای طبیعی مواجه هستند. فجایع رخ داده اخیر در سراسر جهان، آسیب‌پذیری محیط ساخته‌شده ما را منعکس می‌کند و نمایانگر نتایج تأسف‌آور فجایع می‌باشند. در آسیب‌پذیری سکونتگاه‌ها، فقط عوامل کالبدی و فیزیکی اهمیت ندارد، بلکه عناصر اجتماعی سهم مهمی در میزان آسیب‌پذیری دارند. با توجه به نقش مسلم عوامل اجتماعی در کاهش و افزایش آثار مخاطرات طبیعی، در این پژوهش تأکید اصلی بر روی آسیب‌پذیری اجتماعی به‌عنوان یکی از ابعاد آسیب‌پذیری در برابر مخاطرات طبیعی است. هدف این پژوهش، ارزیابی و اولویت‌بندی میزان آسیب‌پذیری اجتماعی شهر‌های استان اصفهان در برابر مخاطرات طبیعی است. لذا پژوهش حاضر، توصیفی ـ تحلیلی با هدف کاربردی است. لذا برای ارزیابی و رتبه‌بندی شدت آسیب‌پذیری از مدل هوش مصنوعی و آزمون رگرسیون وزنی جغرافیایی استفاده شده است. نتایج پژوهش نشان می‌دهد که سه شاخص خانوار دارای معلول، جمعیت معلول و زنان مطلقه دارای بالاترین میزان تأثیر برافزایش آسیب‌پذیری اجتماعی در شهرهای استان اصفهان بوده‌اند. همچنین ازنظر فضایی بالاترین میزان آسیب‌پذیری به شهرهای واقع در شهرستان‌های فلاورجان و لنجان مربوط می‌شود که بیشترین آسیب‌پذیری اجتماعی نسبت به مخاطرات طبیعی را در سطح شهرهای استان اصفهان به خود اختصاص داده‌اند.