مروری بر پلیمرهای محلول در آب به عنوان عوامل کنترل تحرک در ازدیاد برداشت نفت

در سال‌های اخیر، پلیمرهای محلول در آب به عنوان عامل کنترل‌کننده تحرک در فرایند ازدیاد برداشت نفت مورد توجه بسیار ویژه قرار گرفته‌اند. در فرایند ازدیاد برداشت نفت، پلیمرها با افزایش گرانروی فاز آبی یا کاهش نفوذپذیری از راه جذب زنجیرهای پلیمری روی سطوح مخزن موجب بهبود بازده جاروب نفت می‌شوند. پلی‌آکریل‌آمید آبکافتی رایج‌ترین پلیمر به کار رفته در فرایند ازدیاد برداشت نفت است. این پلیمر دارای مشکلاتی از قبیل عدم پایداری در برابر شوری است. یون‌های نمک سبب کاهش چشمگیر گرانروی محلول آبی این پلیمر می‌شوند و حتی در اثر واکنش با یون‌های دوظرفیتی رسوب می‌دهند. افزون بر پلی‌آکریل‌آمید آبکافتی، زیست‌پلیمرها از قبیل صمغ زانتان نیز در فرایند ازدیاد برداشت نفت کاربرد دارند. معایب زیست‌پلیمرها ناشی از عامل‌هایی چون هزینه زیاد آن‌ها، حساسیت زیاد به تجزیه در برابر عامل‌های خارجی از قبیل یست‌ارگانیسم‌ها و مشکلات ناشی از تزریق این نوع پلیمرها به دلیل باقی‌مانده‌های سلولی است. در دو دهه اخیر، دسته جدیدی از پلیمرها با عنوان پلیمرهای اصلاح شده با گروه‌های آب‌گریز برای غلبه بر مشکلات یادشده مطالعه و پژوهش شدند. در این مقاله، مثال‌هایی از پلیمرهای سنتزی، زیست‌پلیمرها، به‌ویژه پلیمرهای اصلاح شده با گروه‌های آب‌گریز استفاده شده در ازدیاد برداشت نفت به همراه مشکلات کاربرد آن‌ها بحث و بررسی می‌شوند.