معرفی دو روشِ تعیین شدت ابتلا به دارواش و مقایسة آنها در پارک جنگلی نور

خسارت‌هایی که دارواش‌های پاکوتاه به جنگل‌های سوزنی‌برگ و صنعتی جهان وارد آورده‌اند، محققان سراسر دنیا را بر آن داشته تا روش‌هایی برای ارزیابی شدت آلودگی و به تصویر کشیدن پراکنش مکانی و فضایی دارواش‌ها جهت مدیریت جنگل، حفظ حیات وحش و تنوع زیستی و افزایش دقت مطالعات دارواش ایجاد کنند. دو روش بررسی شدت آلودگی DMR و BVRکه از متداول‌ترین روش‌های مطالعه ابتلا به دارواش در جهان است و نسبت به سایر روش‌ها آسان‌تر، کاراتر، معتبرتر و کم‌هزینه‌ترست، در این مقاله آورده شده است. جهت انجام مطالعه ابتلا به دارواش در پارک جنگلی نور و مقایسه دو روش نام‌برده، تعداد 30 پلات انتخابی 10 آری در مناطق آلوده پیاده شد. از‌آنجا‌که 94% گونه‌های آلوده در داخل پلاتها از گونه انجیلی بوده‌است، بنابراین تنها گونه انجیلی مورد ارزیابی قرارگرفت. از 329 انجیلی آلوده در کل پلاتها، 243 درخت به‌طور تصادفی مورد تجزیه تحلیل و مقایسه قرارگرفتند. نتایج نشان‌داد که 67% درختان، با این دو روش رتبه یکسانی گرفتند و 31% آنها, DMR بیشتری داشتند. در کل نحوه اجرای روش DMR و دقت ارزیابی آن نسبت به BVR بهتر به نظر می‌رسید. بنابراین در توده‌هایی با درصد آلودگی فراوان، به لحاظ تعیین فشار دارواش بر اکوسیستم جنگل، ساختار توده، میزان تولید و رویش جنگل و حتی اثر بر زادآوری پایه‌های آلوده می‌توان از روش DMR در مطالعات استفاده کرد. همچنین بررسی آلودگی در بین سه بخش تاج نشان داد که شدت آلودگی در بخش فوقانی تاج، به ترتیب بیشتر از بخش‌های میانی و تحتانی بوده است که علت آن وابستگی انتشار بذر دارواش به مکان‌های نشستن و گشت و گذار پرندگان تغذیه‌کننده از میوه‌های دارواش است.