مقایسه تاثیر تیپینگ و بریس بر فعالیت عملکردی والیبالیست های دارای مچ پای ناپایدار

مقدمه و اهداف هدف از تحقیق حاضر بررسی و مقایسه تاثیر تیپینگ و دو نوع بریس بنددار و نئوپرینی بر فعالیت عملکردی والیبالیست­های دارای مچ پای ناپایدار می­باشد. مواد و روش ها تحقیق حاضر از نوع مقایسه­ای می‌باشد. آزمودنی­های تحقیق حاضر 15 نفر از والیبالیست­های ایالت کردستان عراق تشکیل دادند که دارای مچ پای ناپایدار بوده با میانگین سن: 94/1±93/21 سال، قد: 08/0±85/1 متر، وزن: 25/7±50/80 کیلوگرم و شاخص توده بدنی: 65/1±37/23 کیلوگرم بر متر مربع می­باشند. آزمون­های عملکردی تحقیق پیش­رو شامل پرش سارجنت و آزمون تعادلی وای بوده و داده­های تحقیق با استفاده از روش آماری آنالیز واریانس مکرر و با استفاده از نرم­افزار SPSS نسخه 22 در سطح 05/0˂p) تجزیه و تحلیل شد. یافته ها یافته­های تحقیق حاضر نشان داد که در بریس نئوپرینی (001/0˂P) و بریس بنددار (001/0˂P) نمره آزمون Y و هر سه وسایل محافظتی شامل تیپینگ (001/0˂P)، بریس نئوپرینی (002/0˂P) و بریس بنددار (001/0˂P) بر نمره آزمون پرش عمودی تاثیر مثبت دارد، اما این سه نوع وسایل محافظتی در قبل و بعد از اعمال، برتری خاصی نسبت به یکدیگر ندارند. بحث و نتیجه گیری با استفاده از یافته های تحقیق و از آنجایی که در آزمون Y عمل تیپینگ تاثیری بر نتیجه آزمون نداشته و در مجموع تفاوتی بین این سه نوع وسایل محافظتی یافت نشد و بر اساس یافته های تحقیق­های قبلی که حاکی از صرف هزینه کمتر در استفاده از اعمال بریس می باشد، به نظر می­رسد استفاده از بریس نسبت به اعمال تیپینگ بهینه­تر باشد. قابل ذکر است که ترجیح یکی از این روش­ها به عوامل دیگر مثل راحتی ورزشکار و موارد بیومکانیکی نیز بستگی دارد که از این نظر نیاز به مطالعات بیشتر می باشد.