مقایسه نتایج درمانی بازسازی لیگامان صلیبی قدامی ( ACL ) با استفاده از گرافت تاندون پاتلا و تاندونهای همسترینگ د اخلی

  سابقه و هدف: از آنجا که امروزه اکثر پارگی های لیگامان صلیبی قدامی (ACL) بازسازی می شوند، انتظار بازگشت سریعتر به فعالیت های طبیعی و کاهش عوارض احتمالی افزایش یافته است و متعاقباً انتخاب نوع گرافت اهمیت بیشتری پیدا کرده است. هدف از این مطالعه تصادفی بالینی، مقایسه نتایج بازسازی آرتروسکوپیک ACL با استفاده از تاندون پاتلا (PT) و تاندونهای عضله همسترینگ داخلی (HS) می باشد.   مواد و روشها:این مطالعه به صورت تصادفی بالینی بر روی 187 بیمار که با دو روش فوق تحت عمل بازسازی ACL قرار گرفته بودند،انجام شد و با توجه به سابقه قبلی، آزمونهای پایداری، آرترومتر KT 1000 زانو، معیارهای Lysholm و IKDC و نیز MRI دو روش ذکر شده مورد بررسی و مقایسه قرار گرفتند. اکثر بیماران در بازه های زمانی 6 ماهه (92%) و 3 ساله (84%) پس از بازسازی آرتروسکوپیک، پیگیری و بررسی مجدد شدند.آنالیز آماری اطلاعات با استفاده از نرم افزار Spss نسخه 15 انجام شد.   یافته ها: تفاوتی در بین دو گروه قبل از آغاز مطالعه دیده نشد. مقایسه ما بین دو گروه نشان داد که درد قدامی زانو و درد حین زانو زدن در گروه PT بیشتر از گروه HS است. علیرغم آنکه محدودیت اکستانسیون در گروه PT به شکل معنی داری بیشتر بود(007/0= P )، اما محدودیت فلکسیون در دو گروه تفاوت شاخصی نداشت(29/0= P ). نتایج بالینی بر اساس درجات Lysholm و معیارهای IKDC در بین دو گروه تفاوت آماری نداشتند(658/0= P )، اما در پیگیری سال سوم، در گروه PT درجات Lysholm بدتری نسبت به گروه HS گزارش شد. بررسی های رادیولوژیک نشان داد که گشادی تونل محل جایگذاری گرافت در گروه HS از گروه PT مشخصاً بیشتر است.   نتیجه گیری: استفاده از هر دو نوع گرافت نتایج مطلوب و یکسانی دارد و تنها تفاوت این دو گرافت در عوارض طولانی مدت آنهاست. درد قدامی زانو و درد حین زانو زدن و نیز افزایش محدودیت اکستانسیون در گروه PT می تواند دلایل خوبی برای تمایل بیشتر جراح به استفاده از تاندونهای عضله همسترینگ داخلی برای بازسازی ACL باشد.