مقایسۀ استحکام عرضی رزین پلی‌متیل‌متاکریلات، تقویت شده با سیم Stainless Steel ، مش فلزی و فایبر پلی‌اتیلن

زمینه و هدف: شکستن پروتز در اثر حوادث یا ناهماهنگی اکلوژن از ضعف­های رزین­های آکریلی پلی­متیل متاکریلات می­باشد. به همین علت محققان در صدد یافتن روش­هایی جهت بالا بردن استحکام عرضی این مواد بوده­اند. تاکنون روش­های متفاوتی شامل استفاده از کو پلی­مرها، عواملCross-Linking  ، تقویت­کننده­های فلزی و فایبرها جهت بالا بردن خواص مکانیکی این مواد ابداع شده است. در مورد مواد تقویت­کنندۀ جدیدتر، از جمله فایبرهای پلی­اتیلن تحقیقات محدود و نتایج متناقض می­باشد. هدف از انجام این تحقیق، مقایسۀ میزان استحکام عرضی بین این روش با دو روش دیگر (سیمS.S  و مش فلزی) جهت تقویت رزینPMMA   می­باشد. روش بررسی: در این تحقیق 40 نمونه رزین PMMA   ساخته شده و در چهار گروه ده­تایی تقسیم­بندی شد. در گروه اول از هیچ نوع تقویت­کننده­ای ­استفاده نشده و به عنوان گروه شاهد منظور گردید. در سه گروه دیگر به ترتیب از سیم فلزی به قطر 0/1 میلی­متر، مش فلزی به ضخامت 3/0 میلی­متر و فایبر پلی­اتیلن از نوع Fiber-braid  جهت تقویت نمونه­ها استفاده شد. در نهایت این نمونه­ها با استفاده از تست 3-Point Loading  تحت اعمال نیرو تا موقع شکستن قرار گرفتند. یافته­ها: متوسط میزان استحکام عرضی گروه شاهد MPa 37/78 و سه گروه دیگر به ترتیب: MPa 25/80، MPa 79 و MPa 56/78 محاسبه شد، ولی این میزان افزایش در هیچکدام از گروه­ها از نظر آماری معنادار نبود (05/0< p). نتیجه­گیری: افزایش 5/2%، 8/0% و 25/0% به ترتیب برای گروه­های تقویت­شده با سیم استینلس­استیل، مش فلزی و فایبر پلی­اتیلن، تأثیر قابل ملاحظه در بهبود استحکام عرضی رزین آکریلی PMMA ندارد.