نسبت میان سیاست خارجی درون‏گرا/برون‏گرا با ظهور و سقوط هژمون‏های جهانی

هرچند الگوهای مربوط به ظهور و افول قدرت‏ها طی قرن‏های متمادی تکرار شده‏اند، اما به‏طور شگفت‏آوری حتی امروزه نیز شواهد قاطعی برای پاسخ به این پرسش که «دلیل پیدایش و سقوط قدرت‏ها چیست؟» در دست نیست. تلاش‏هایی که تا به امروز به‏منظور به نظم درآوردن الگوهای ظهور و سقوط قدرت‏های جهانی انجام شده‏است پیوندی تنگاتنگ میان الگوهای تناوبی پیدایش (و افول) نظم‏های جهانی با چرخه‏های ظهور (و سقوط) هژمون‏های جهانی برقرار نموده‏اند که هر دوی آنها نیز شدیداً متأثر از امواج جنگ‏های سراسری هستند. مقاله پیش‏رو، با بهره‏گیری از ادبیات موجود در این زمینه و ارائه مفاهیم جدیدی ازجمله درون‏گرایی (جستجوی منابع قدرت در داخل) و برون‏گرایی (درون‏گرایی+جستجوی منابع قدرت در خارج از مرزها)، در پاسخ به پرسش آغازین بالا این فرضیه را به آزمون گذاشته است که «کسب منزلت هژمونی جهانی ازسوی قدرت‏های بزرگ مستلزم اتخاذ رویکرد درون‏گرایی تا زمان ورود هژمون مستقر به مرحله افول و سپس گذار به رویکرد برون‏گرایی است. ازسوی دیگر، درپیش‏گرفتن رویکرد درون‏گرایی ازسوی هژمون مستقر منجر به کوتاه‏شدن چرخه هژمونی و سقوط هژمون خواهد شد.» این پژوهش از نوع اکتشافی بوده و برای تجزیه‏وتحلیل داده‏های گردآوری‏شده از روش علّی یا پس‏رویدادی استفاده شده است. یافته‏های پژوهش نیز ضمن تأیید فرضیه بالا، این نتیجه را درپی دارند که اگرچه گریزی از تکرار چرخه هژمونی و نظم جهانی نیست، اما تطویل یک چرخه هژمونی ممکن و منوط به درپیش‏گرفتن رویکرد برون‏گرایی ازسوی هژمون درعین حفظ تعادل میان افزایش تعهدات و مسئولیت‏های بین‏المللی و افزایش قدرت اقتصادی، نظامی و هنجاری است.