نقادی بنیان‌‌های پژوهش در دوره مدرن از منظر هایدگر

پژوهش‌‌های متداول دوره مدرن، در حوزه‌‌های مختلف علوم انسانی امروزه به جزء لاینفک علم تبدیل شده است. برخی دیدگاه‌‌های انتقادی که توسط متفکرانی همچون هایدگر ارائه شده است به نقد و ارزیابی این نگاه می‌پردازد. در این مقاله نگارنده سعی خواهد کرد ضمن تعریف و بیان ویژگی‌‌های پژوهش مدرن از منظر هیدگر، نقد‌های او را بیان نماید. هایدگر ضمن برشمردن اشکالات بنیادین نظام‌‌های پژوهشی موجود، چاره این مشکلات را در نگاه پدیدارشناسانه به علم جستجو می‌کند و مدعی است که باید در مبانی نظام‌‌های پژوهشی تغییرات جدی به‌وجود آورد. مقاله حاضر به روش کتابخانه‌ای سعی دارد این نقد‌ها را استخراج کند. نتایج حاصل از این بررسی را می‌توان در تبیین الزامات فلسفی روش‌‌های پژوهشی به‌کار گرفته شده در حوزه‌‌های گوناگون علوم به‌ویژه علوم انسانی و جرح و تعدیل آنها، توجه به روش‌‌های تحقیق پدیدارشناسانه و ویژگی‌‌ها و کارآمدی‌‌های آن، بهره‌گیری سازمان‌یافته و توسعه‌گرایانه از روش‌‌های پژوهشی بومی و توجه و به‌کارگیری روش‌‌های پژوهشی با توجه به برنامه‌‌های کلان ملی ملاحظه نمود که این نقد‌ها برای جامعه ایرانی که به دنبال یافتن نیازمندی‌‌های بومی خود از بستر پژوهش‌‌های علمی است، حائز اهمیت است.