نقش تجربه‌ی ترومای دوران کودکی، واکنش پذیری شناختی و درد ذهنی در اقدام کنندگان به خودکشی و افراد بهنجار

افکار خودکشی به افکار و باورهایی گفته می‌شود که فرد در مورد کشتن خودش دارد و از برنامه‌ریزی دقیق برای خودکشی تا یک احساس قابل‌ملاحظه را در برمی‌گیرد اما، شامل اقدام نهایی برای خودکشی نمی‌شود هدف این پژوهش، بررسی نقش تجربه‌ی ترومای دوران کودکی، واکنش­پذیری شناختی و درد ذهنی در اقدام کننده به خودکشی و افراد بهنجار بود. برای این منظور طی یک پژوهش مقطعی- مقایسه­ای،  برای این منظور 121 نفر از افراد اقدام کننده به خودکشی با مسمومیت دارویی از بین مراجعین بیمارستان امام خمینی (ره) شهر کرمانشاه به شیوه‌ی نمونه‌ در دسترس انتخاب و  با 121 نفر از دانشجویان دانشگاه رازی از نظر تجربه‌ی کودک­آزاری، واکنش­پذیری شناختی و درد ذهنی مورد مقایسه قرار گرفتند. نتایج تحلیل به روش هم‌زمان،نشان داد که پانزده متغیر پیش‌بین 7/91 درصد پراش و درروش گام‌به‌گام سه متغیر پیش‌بین  2/89 درصد پراش برای تنها تابع ممیز از اختلاف بین دو گروه افراد اقدام کننده به خودکشی و دانشجویان تبیین می‌کند. به نظر می‌رسد با در نظر داشتن یافته‌های پژوهش حاضر می‌توان گفت که پوچی / بی­ارزشی، تجربه‌ی ترومای دوران کودکی و ناتوانی در پذیرش و مقابله با عوامل شناختی منفی می­توانند زمینه­ساز اقدام به خودکشی شوند.