نقش تعلل‌ورزی و خودتنظیمی انگیزشی در پیش‌بینی اشتیاق رفتاری دانشجویان

اهداف: شناخت عوامل موثر بر اشتیاق رفتاری به‌عنوان یک میانجی مهم در ارتقای سطح عملکرد تحصیلی و انگیزشی دانشجویان، از اهمیت خاصی برخوردار است. این تحقیق با هدف تبیین نقش تعلل‌ورزی و خودتنظیمی انگیزشی در پیش‌بینی اشتیاق رفتاری دانشجویان انجام شد. ابزار و روش‌ها: در این پژوهش مقطعی- توصیفی از نوع همبستگی، 311 نفر از دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی اراک در سال تحصیلی 94-1393 به‌روش نمونه‌گیری دردسترس و با استفاده از فرمول کوکران به‌عنوان نمونه انتخاب شدند. برای جمع‌آوری داده‌ها از مقیاس تعلل‌ورزی تحصیلی دانشجویان، مقیاس خودتنظیم‌گری انگیزشی و مقیاس اشتیاق رفتاری استفاده شد. داده‌های به‌دست‌آمده به‌کمک نرم‌افزار SPSS 19 و با استفاده از آزمون‌های ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: متغیر تعلل‌ورزی بالاترین همبستگی و متغیر کنترل محیط پایین­ترین همبستگی را با اشتیاق رفتاری داشت (05/0p<). بین متغیرهای خودتنظیم‌گری و اشتیاق رفتاری، ارتباط مثبت و معنی‌دار و بین متغیرهای تعلل‌ورزی و اشتیاق رفتاری، ارتباط منفی و معنی‌دار وجود داشت (001/0p<). 10% واریانس اشتیاق رفتاری دانشجویان مجموعاً از طریق متغیرهای تعلل­ورزی (233/0-=&beta;) و خودتنظیمی انگیزشی (238/0=&beta;) تبیین شد (102/0=R2؛ 001/0p<). نتیجه‌گیری: کاهش تعلل‌ورزی و افزایش خودتنظیمی انگیزشی می‌تواند اشتیاق رفتاری را در دانشجویان افزایش دهد.