نقش سرمایۀ اجتماعی بر مشارکت ساکنان در نوسازی بافت فرسودۀ شهری مورد شناسی: بافت فرسودۀ شهر اردبیل

کارشناسان بر این باورند که وجود بافت‌های فرسوده و سکونت‌گاه‌های غیرمجاز در کشور، یکی از بیماری‌های شهری است که از لحاظ اقتصادی، اجتماعی، بهداشتی، فرهنگی و امنیتی بسیاری از ناهنجاری‌های موجود کشور را در دل خود نهفته دارد و برای حل این گونه معضلات و تأمین امنیت جانی شهروندان درمقابل ساخت و سازهای بی‌کیفیت، قدیمی و فرسوده باید این مناطق به‌سازی و نوسازی شود. همین امر موجب شده است مدیران شهری توجه و رسیدگی به این‌گونه بافت‌ها‌ را در دستور کار جدی خود قرار دهند. بافت‌های قدیمی که در طول زمان، به صورت ارگانیک و با مشارکت مردم شکل گرفته و تغییر پذیرفته‌اند، اکنون نیز برای برقراری و انطباق نیازمندی‌های امروز و فردای بافت حضور و مشارکت همان مردم جزء لاینفک ساماندهی محسوب می‌شود. نوشتار حاضر سعی دارد با مطالعۀ موردی بافت فرسودۀ شهر اردبیل به روش توصیفی-تحلیلی یکی از ارکان مهم طرح‌های ساماندهی این نوع بافت‌ها یعنی مشارکت ساکنان را در ارتباط با وضعیت سرمایۀ اجتماعی محلات بافت فرسوده مورد تجزیه و تحلیل قرار دهد. نتایج پژوهش معناداری بالای رابطۀ میان دو شاخص، میزان احساس تعلق به محله و میزان اعتماد نهادی محله با میزان مشارکت ساکنان بافت فرسوده و همچنین عدم معناداری رابطه بین شاخص میزان همبستگی اجتماعی و میزان مشارکت ساکنان را در فرایند نوسازی بافت فرسودۀ شهری نشان می‌دهد.