نقش و جایگاه شهردار در حکمرانی خوب شهری (مطالعه موردی در کلان‌شهر تهران)

حکمرانی خوب (به زمامداری) شهری در پی واگذاری اختیار به جامعه محلی برای ارتقای کیفیت زندگی شهروندان می­باشد که از سوی سازمان ملل متحد، اصول نه‌گانه­ای به عنوان ویژگی­های آن برشمرده شده است؛ این پژوهش بدنبال تحلیل نقش و جایگاه شهردار در به زمامداری شهری در کلان­شهر تهران با رویکرد توصیفی ـ تحلیلی می­باشد و اطلاعات مورد نیاز نیز از طریق بررسی میدانی و تکمیل پرسش­نامه با روش غیرتصادفی، هدفمند و قضاوتی از بین اعضای شورایاری­های محله‌های تهران بدست آمده­ است. فرضیه اصلی این است که شهردار تهران به لحاظ احراز شاخص­های حکمرانی خوب شهری در وضعیت مناسبی قرار ندارد؛ با توجه به تجزیه و تحلیل داده‌ها و با عنایت به این­که پس از انجام آزمون T-test، سطح معنی­داری (sig) شاخص­های کارایی، شفافیت، اجماع‌محوری برابر با 005/0 شده و در شاخص­های مشارکت، پاسخ­گویی، مسئولیت­پذیری، قانون­مندی، عدالت‌محوری و بینش راهبردی نیز مقدار 000/0 بدست آمده است، sig کمتر از 05/0 و ضریب همبستگی نیز مثبت می‌باشد و فالجمله حاکی از آن است که شهردار تهران در هیچ یک از شاخص­های مذکور نمره­ خوبی از کارکنان شورایاری­های محلات دریافت نکرده و عملکردش در شکل­گیری حکمرانی خوب شهری مطلوب نیست؛ بنابراین فرضیه اصلی تحقیق، رد نمی­شود