نقش کشاورزی در شکل‌گیری منظر شهری

با گسترش شهرها و افزایش ساخت‌وساز‌ها به تدریج زمین‌های کشاورزی حومه در این ساختارهای جدید حل و تبدیل به شهرک‌های صنعتی و مسکونی شد. سپس در لا‌به‌لای این ساختار شهری، ساختار سبزی افزوده شد که تأمین کننده نیازهای روحی انسان‌شهری به طبیعت بود؛ شش‌های شهری که تنها کاربری تفرجی داشتند و اغلب بخش‌های وسیعی از فضای درون شهری را به خود اختصاص داده بودند. افزایش هزینه‌ها و بحران‌های اقتصادی که منجر به شکل‌گیری ایده ایجاد کاربری‌های اقتصادی با طراحی‌های چندعملکردی شد، طراحی مناظر باز شهری را نیز تحت تأثیر قرار داد و منجر به بازنگری شبکه سبز در ساختار شهرهای امروز شد. نتیجه این بازنگری به مناظر کشاورزی شهری انجامید. فضای سبز مثمر شهر این قابلیت را دارد تا به منظور تأمین بخشی از نیازهای خوراکی شهرنشینان وارد حیطه عمل شود. با این رویکرد منابع آب و خاک و انرژی مصرف شده در فضای سبز شهری مورد بهره‌برداری مستقیم شهرنشینان قرار می‌گیرد و فضای سبز صرفاً مصرف‎کننده به فضای سبز تولید‌کننده تبدیل می‌شود. با تداوم کشاورزی شهری، فضای سبز شهر با مسایل اجتماعی، اقتصادی و محیطی ارتباط متفاوتی پیدا می‌کند و شهر پذیرای سبکی از زندگی خواهد شد که موجب کاهش هدررفت انرژی می‌شود. کشاورزی شهری در هر کشوری می‌تواند به عنوان یک سیاست و راهکار برای طراحی فضاهای سبز شهری مطرح شود و چهره و کالبد طبیعت‌گرایی را برای شهر به ارمغان آورد. در حال حاضر تولید و پرورش محصول در شهر در دو بعد یعنی حفظ کشاورزی و باغات موجود در قالب عملکردهای جدید و ایجاد فضاهای مثمرجدید قابل بررسی است. لازمه تحقق کشاورزی شهری غلبه بر موانع و مشکلات از جمله تغییر در دیدگاه شهروندان و مسئولان به کاربری‌های فضای سبز در شهر است. با رواج کشاورزی در فضای سبز، شهر بر مبنای راهکاری خلاقانه از مشارکت مردم، فرصت‌های اشتغال و استفاده از تجارب،  بستر تولید محصولات مورد نیاز شهروندان خواهد بود.